‘Knuffelpolitie,’ zei ik toen ik rond half acht ’s avonds de deur openzwaaide van de kamer van mijn dochter. ‘O god,’ zei ze, ‘ben je weer emotioneel?’ ‘Ja,’ zei ik terwijl we elkaar een knuffel gaven, ‘ik heb al drie keer gehuild vandaag’. ‘Emotioneel zwijn..’ zei ze. We schoten allebei prompt in de lach, ik kletste er zelfs bij op mijn dij. ‘Dat heb ik al een hele tijd tegen je willen zeggen,’ zei ze giechelend. ‘Jeetje’, zei ik, ‘ik ga hier een stukje over schrijven!’
’s Ochtends las ik wat berichten van vrienden op Facebook aan de ontbijttafel en ineens greep het me bij mijn strot hoe erg dit allemaal is, dat iedereen elkaar mist. Ik werd er erg verdrietig van. In het pre-corona tijdperk was familie en vriendschap een concept waar je in je hoofd veilig mee kon jongleren, en nu het besmet is moet je er juist aan denken.
Ik permitteerde me vandaag 1 ritje met de fiets samen met V. We reden dezelfde route als zaterdag, zigzaggend langs onze al dan niet besmette medemensen. Net als zaterdag gingen we bij hetzelfde plekje aan de waterkant zitten en genoten we van de zon en de koude wind. We speelden met takjes en het kabbelende water. Zware vrachtschepen met gekke namen gleden ons voorbij. We zeiden niet veel. Ik concentreerde me op de rietstengel in mijn hand en de coronastress werd voor het eerst die dag naar de achtergrond gedreven, ook net als zaterdag. ‘Love you,’ zei ik tegen V. ‘Love you to,’ zei ze. ‘Rare tijden zijn dit hè?’ Ze knikte.
Vlak voor we ons plekje hadden bereikt, in een lange afdaling, voelde ik hetzelfde als vanochtend bij de koffie. Het gemis. En mijn ogen werden weer vochtig. Gelukkig had V. een voorsprong, ik wil haar niet ongerust maken. Ik bedacht me dat ik altijd kon zeggen dat ik last had van de koude wind als ze ernaar zou vragen.
En vanavond op de bank bij de persconferentie van het A-team had ik ook last van tegenwind, bij Grapperhaus om precies te zijn, kun je nagaan. Je kon zien dat hij ook moeite had met alles, net als wij, terwijl hij met een beetje fantasie door zou kunnen gaan voor een dodelijke kooivechter. Hij speelde het net wat minder goed dan bijvoorbeeld Rutte maar werd daardoor des te menselijker. De zorg werd dan wel geprezen, dezelfde politici zijn ook verantwoordelijk voor de kaalslag in die vitale tak van onze samenleving. Ik trok de kleinste dicht tegen me aan en we hielden elkaar stevig vast.
De persconferentie vloeide over in de DWDD en ik vreesde voor de vierde keer tegenwind te krijgen toen Waylon samen met Willeke Alberti en Wibi Soerjadi het lied Samen Zijn ten gehore bracht. Ik hield het gemakkelijk droog gelukkig, met dank aan mijn esthetische grenzen.
Daarna ging ik bij mijn dochter kijken hoe het nu zat met de taak van Aardrijkskunde en vertelde ik haar dat ik vandaag drie keer gehuild had. En toen noemde ze me dus een emotioneel zwijn.
Hou moed mensen, het kan even duren, we gaan dit varkentje ook wassen.
Dit stukje delen
