Mijn dochter van 11 heeft het soms zwaar. Waarom is niet altijd duidelijk. Soms ben ik bang dat het mijn genen zijn, ik ben nooit vies geweest van een dipje of een melancholische terugslag. Ten tijde van het hulpeloos zwemmen naar het eiland toe, dat trekjes vertoonde van een fata morgana, was dat zeker niet fijn, maar eenmaal vaste grond onder de voet kon het gevoelswak weer in de rugzak. Na verloop van tijd kun je dan bij een tegenslag de rugzak openen en zoeken naar overeenkomsten. Met een beetje geluk zie je dan boeien om je aan vast te klampen. En soms een zwemvest. Die zin met gevoelswak doet me trouwens denken aan de uitspraak: mooischrijverij is kak, maar dat terzijde.
Deze keer begonnen de tranen te vloeien tijdens het huiswerk maken, op zaterdagavond notabene, omdat haar school zo nodig excellent wil zijn. Het is te veel, de helft doen zou al voldoende zijn, maar ze wil vooral nu eenmaal laten zien dat ze meekan. Assertief tegen de stroom in is niet haar stijl.
The voice of Holland terugkijken bracht gelukkig verlichting, maar daarna kwamen de tranen weer terug. En ze wilden van geen ophouden weten. Het duurt zo lang, snotterde ze moedeloos.
‘Misschien dat je moeite hebt met ouder worden’, opperde ik. ‘Nee, dat voelt heel anders,’ zei ze.
Of hormonen dan, want de pubertijd heeft haar lichaam al behoorlijk veranderd. Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, bedoelde ik, ‘papa heeft dat ook als hij een kater heeft en mama dan, tijdens haar zwangerschappen bijvoorbeeld, die kon grienen om een zuchtje wind.’
‘Ik ben niet zwanger,’ zei ze. Uiteindelijk haalde ik een aspirientje en zei dat ze daar wel rustig van werd.
Inmiddels slaapt ze en sta ik op het balkon een biertje te drinken, terwijl ik op mijn telefoon zoek naar dat ene liedje van Sophia. Ik had de tekst nooit helemaal begrepen, omdat ik het niet verstond of afgeleid was, maar een tijdje geleden zag ik de band in Bitterzoet en bij het nummer dat ik nu aan het zoeken ben, schoot ik in de lach, weet ik nog en daarom zoek ik er nu naar. Ah, daar heb je het nummer, even luisteren:
But death comes so slow
When you’re waiting
When you’re waiting to be taken
And death comes so slow
When it’s all you want
And it takes the ones that don’t
Nu het er zo plompverloren staat, zonder (het tempo van) muziek, zonder stem, zonder Bitterzoet, is het wat behelpen. Ik begrijp Bob Dylan wel.
Als Vera wat ouder is, hoop ik dat we samen naar het nummer kunnen luisteren en dat zij de humor of schoonheid er van inziet, ook al is het eigenlijk niet om te lachen. En zo lang ze niet aan komt zetten met Don’t worry, be happy, het meest deprimerende nummer aller tijden, valt het allemaal wel mee.
Dit stukje delen