Een tijdje terug was ik foto’s aan het schieten op een verlaten station te Uitgeest. Ik legde langsscherende treinen vast, bovenleidingen, vergane rommel tussen de rails en meer van dat soort in het oog springende zaken, zeker als de trein net was langsgereden.
Naast het station lag een braak terrein van een oude fabriek, of iets in die geest. Je mocht er niet komen in ieder geval, wat het nog interessanter maakte. Terwijl ik over een armetierig grasveldje liep, dat meer bruin dan groen was, stapte ik over iets dat in het gras verankerd lag, een plankje geloof ik. Tijdens die overstap moest ik aan Johan Cruijff denken. Niet de Cruijff van vlak na zijn dood, maar geruime tijd later. Niet vergeten, maar toch wel overwoekerd door de tijd. Een glimp. Een plotseling terugdenken aan hem. Zoals iedereen dat wel moet hebben, een herinnering aan een persoon die er niet meer is met het besef dat het gras er al overheen is gegroeid, als een teken van de immer voortschrijdende tijd.
Het ontroerde me, daar in dat niemandsland. Ik deed een stap terug en maakte er een foto van, ondertussen denkend aan wat ik hiervoor schreef.
Ik twijfelde over de terugstap omdat ik zo’n terrein benader met een militaire discipline: alles wat interessant is, moet vastgelegd worden binnen een bepaald tijdsbestek. Je gaat er makkelijk mee de fout in door ofwel te lang ergens bij stil te staan of te gehaast te werk gaan. Binnen die parameters opereer ik. Zo’n terugstap verbreekt de focus, toch was ik blij dat ik was teruggestapt en dat mijn hoofd geluisterd had naar mijn onderbewustzijn.
Ik weet nog dat ik na de foto omhoog keek en stilstond bij het gevoel dat ik beleefde. Dat je zou willen dat het niet zo was dat alles ooit bedekt zou worden met gras. Dat het leven anders was, en niet zoals voorgesteld onder mij, tussen mijn voeten. Wellicht als ik jonger was geweest, had ik het niet opgemerkt of was ik er op gaan staan. Ouder worden (zijn) heeft zo zijn voordelen.
Hoe dan ook, we ontkomen er niet aan dat niets of niemand in staat is om het radarwerk van de tijd in de wielen te fietsen. Of een schijnbeweging in petto hebben die het rad in de luren legt. Niets is sterker dan groeiend gras. Je kunt je er hoogstens tijdelijk aan onttrekken, of, misschien beter, je er bij neerleggen, in het gras.
Ik zie trouwens nu pas de metaforische (laatbloeier) verleidingen van dit stukje: gras en Johan. Stations en overstappen. Terugstappen, in de tijd.
Ik kan me gerust afvragen wat ik meer ben: een schrijvende fotograaf of een fotograferende schrijver.
De tijd zal het leren.
