Het zijn verwarrende tijden. Neem bijvoorbeeld de reclame van bierbrouwerij Heineken die ons aanmoedigt om geen Heineken te drinken voordat je gaat autorijden. Veel sluiker wordt het niet. Je vraagt je af wat die marketing gasten in hemelsnaam gesnoven hebben toen ze dit monster mochten creëeren. Postbus 51, eat your heart out?
Vanavond zei mijn zoontje tegen me:
“Wist je dat als er water in de tv komt dat hij dan ontploft? En dat komt omdat hij teveel stroom in één keer krijgt, daarom ontploft hij, niet om iets anders.”
“Nee, dat wist ik niet.” zei ik, “maar hoe weet jij dat?”
“Dat weet ik niet,” zei hij, “ik weet niet meer waarom ik dat weet, ik weet het gewoon,” zei hij half lachend.
Nou lekker dan, dacht ik. Ik dacht dat ik degene was die hem dingen moest bijbrengen? Wat zijn dit voor tijden?
Om toch een poging te wagen mijn verwarring te duiden: ik vermoed dat het te maken heeft met de techniek van tegenwoordig, ofwel internet waardoor de jeugd van tegenwoordig niet beter weet dan dat alles (beeld en geluid) per direct oproepbaar is. Ik kan dat kennelijk niet aan, ik krijg er jetlags van.
Zo zag ik gisteren via Facebook een prachtige mini-docu terug van Nick Cave die in Berlijn rondwaarde. In 1982. Aan het einde beticht Cave de interviewer (Bram van Splunteren) ervan dat hij hem te gronde wil richten als de interviewer rept over de paranoia van Cave. Uiteindelijk richt Cave zich tot de camera en zegt (tegen ons): “And you too. You all want me to fall flat on my ass. To fail.” Ik voelde me aangesproken, terwijl het toch 35 jaar geleden was dat hij het tegen ons zei.
Minder verwarrend, maar niet minder wrang was de constatering dat de beveiliging bij het psychiatrisch ziekenhuis in Den Dolder was wegbezuinigd. De woordvoerder van de middenstand vertelde dat de kliniek tegenwoordig winst moet maken, vandaar. Inderdaad, wie zijn dan in de war?
Mijn opa en oma van mijn moeders kant woonden in Zuidlaren. In dat dorp liepen allemaal verwarde mensen rond die werden verzorgd in de psychiatrische kliniek Dennenoord. Nick Cave en Napoleon heb ik er zien lopen.
Terwijl ik na zit te denken hoe ik uit deze kluwen kom, luister ik naar het nummer Eternity van Vitalic. Klassiek vermengt met disco en house. Heel vet. Net ook een slokje genomen van een biertje genaamd Karmeliet, een Tripel. Ik mag dan in de war zijn, genieten kan ik nog steeds.
Afgelopen zondag was ik trouwens op het strand in Castricum. De kinderen zwommen in de zee. Half oktober. Dat kan toch eigenlijk niet?
Had je vroeger één centrum waar je samenkwam: de kerk, de kroeg, de disco. Nu is ons hoofd een octopus, aan elke uiteinde van de arm een digitaal centrum.
Het is teveel.
Op 1 januari 2019 gooien we met zijn allen onze mobiel in zee. Toch? Dan worden we allemaal ontward. Ontketend van die heule lange cyberarm.
Daarna kunnen we Blade Runner, 2049 gaan kijken.
Dit stukje delen