Verwarming

Op tv vertelde een architect dat je een huis het beste aan de buitenkant kan isoleren (en dus niet aan de binnenkant). Hij zei daarbij, enigszins triomfantelijk: “Een mens doet ook een jas aan als hij het koud heeft.”
Een waarheid als een koe, nietwaar? Ik slikte het in ieder geval als zoete koek, maar later dacht ik: wat een lulkoek: alsof een mens zich aan de binnenkant kan isoleren! Deze vergelijking sloeg als een tang op een varken.

Nadenkend over (verkeerde) vergelijkingen bedacht ik me dat ik te lang op het verkeerde paard heb gewed, genaamd Fictie, terwijl non-Fictie, de realiteit (met een korreltje zout) veel beter smaakt.

Niets menselijk is mij vreemd.

Rond zes uur keek ik samen met mijn zoon naar een natuurprogramma met vermomde camerarobots, om de dieren van dichtbij te kunnen filmen. T. kon het niet geloven dat de dieren niet doorhadden dat die ene nep was.

Zo gaat het straks ook in de literatuur, dacht ik, fictie wordt straks niet meer geaccepteerd. Dat wordt er zo uitgepikt.

Je kunt je natuurlijk wel verwarmen aan de binnenkant. Door zaken die je inspireren. Ik heb bij inspiratie een voorkeur voor de botte bijl, ik bedoel, zonder compromis. Die Belg laatst bij zomergasten: die is mij te lief, te genuanceerd. Passie en gevoel is prima, maar dan wel graag met de vuisten op tafel slaan, schreeuwend: DAT IS SCHOONHEID! En het liefst met een hartgrondige vloek erachteraan. Zo eentje waar je bang van wordt, die de adrenaline laat stromen.

In de nuance schuilt misschien de waarheid, op een feestje kun je hem beter thuislaten. Het ziet er ook niet uit op de dansvloer, dat gehinkel op gedachten.

‘Vind je me leuk?’ ‘Ja, eh, meestal wel.’ Waar misschien, maar daar zit je niet op te wachten.

Dat van dat verkeerde paard is geen kattenpis, jongens. Mooie zin, als je van dieren houdt, maar het zal je maar gebeuren. Alsof ik nog veel tijd heb.

Voordat ik het vergeet: ik zag later op de avond een kunstenares (op tv) , Maen, uit de Ardennen, die intrigerende beelden maakt. Koppen, veelal met de ogen dicht, in zichzelf gekeerd, ietwat treurig. In haar tuin stonden hele grote.

Haar hond was heel vrolijk trouwens, die rende als een blije eikel door de tuin.

Ik hou van de Ardennen. We moeten naar die koppen toe, naar die tuin. Met z’n allen. (Ik lijk die hond wel.)

Kunstuur. Zo heet het programma. Gepresenteerd door een Belg. Dat is fijn, want hij zegt schoon als hij iets moois vindt.

Alles draait om emotie, zei Maen.

Toen ze het zei, had ik zo mijn twijfels. Ik moest denken aan een voorpagina van de Telegraaf die op een deur van een studentenkamer zat geplakt, met de kop: Sport is emotie. Dat was in 1988.

Toevallig was er afgelopen zondag een aflevering voor van the Planet of the Apes, bij de VPRO notabene, waarin primaat De Waal eigenlijk hetzelfde zei over het ontstaan van de menselijke moraal.

Maen heeft gelijk.

Ik mis jullie ook.

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , , . Bookmark de permalink.