Verdwalen

Begin dit jaar belandde ik door toedoen van een Servische dame in een orthodoxe Russische kerk, waar we werden ondergedompeld in een bad van Gregoriaanse gezangen, brandende kaarsen, weeïge lucht en schitterende iconen. Het was zelfs voor een ongelovige zoals ik hartverwarmend. Het kerkgebouw leek er in geslaagd te zijn de huidige tijd buiten de poort te houden, deze kwam alleen via mijn geest naar binnen. Ik voelde me daardoor meer een indringer dan een buitenstaander en ik was bang ontdekt te worden als agent van het atheïsme.

Hoe dan ook, 2017 was goed begonnen. Soms is het goed in andermans sociale constructies te verdwalen.

Misschien vind ik schrijven (zoals deze stukjes) daarom wel zo moeilijk, want het einde is al bekend. Soms kan ik dat niet opbrengen, zoals vandaag, omdat het zo saai is. Idealiter stel ik me voor dat een ander halverwege de pen van mij overneemt, maar daarvoor blow ik weer net te weinig.

Voordat ik in die kerk belandde was ik op een opening van een expositie in het Volkshotel van een fotograaf die ik ken. Hij maakt grafische, kleurrijke abstracte foto’s van in eerste instantie onooglijke locaties. Deze hingen voor het raam, wat mooi was vanwege de ruimte om de foto’s heen en niet het platte wit van een museum, zoals het FOAM. Ik was daar voor  voor het werk van Hiroshi Sugimoto. Na de monotone tentoonstelling had ik een gesprek met H. over een andere expositie waar hij was geweest en waar het volstrekt onduidelijk was wat nou het thema of de samenhangende gedachte was. Dit in tegenstelling tot datgene wat we net hadden gezien. Ik verwachtte een afkeuring, maar hij vond het prachtig.

Je moet niet bang zijn om te verdwalen, wilde hij maar zeggen. Wees je eigen gids. Alles, het meeste althans, staat gewoon open. Een bindmiddel in je eten is ook lang niet altijd lekker.

Tijdens het gesprek moest ik aan mijn eigen foto-archief denken, Los Zand geheten.

Ik heb als ritueel dat ik zo nu en dan een diashow van de beste foto’s van de laatste maand  bekijk. Ik doe dan alle lampen uit. Biertje erbij. Het mooiste is de plotselinge overgang, bijvoorbeeld dat na een hele serie detailfoto’s van een doorweekte krant op straat ineens een landschapsfoto voorbijkomt waar je ziel even van open bloeit. Hetzelfde geldt voor de sensatie van kleur na een hele serie zwart-wit.

Thema’s. De kunstwereld lust er wel pap van. Ik herinner me een kunstenaar, uit Arnhem dacht ik, die niks anders meer deed dan het schilderen van een vaas, teneinde de perfecte vorm ervan te vinden, wat dat ook moge betekenen. Je zou het perfectieporno kunnen noemen, maar dat zou ik niet doen.

Ik zat net in de auto te luisteren naar 3FM en ik dacht aan hits en hoe vaak die wel niet herhaald worden.

Mijn brein sloeg een brug naar de verkiezingstijd (sloganporno) maar dit keer laat ik dat links liggen. Politiek moet en mag ook gewoon saai zijn, kunst liever niet.

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , . Bookmark de permalink.