Twijfel, wie is er niet groot mee geworden, is een zin die me net te binnen schoot na de gedachte dat twijfelen, zoals ik vaak doe, iets is dat je maar beter niet kunt doen. Wat schiet je er mee op? Het is een wellicht een excuus geen beslissing te nemen, zoals ik ook vaak doe.
Zo heb ik een rits artikelen geschreven die het daglicht nooit op hun bol hebben gevoeld omdat de maker, ik, twijfelde of het wel goed genoeg was om naar buiten gebracht te worden. Op dit moment, zonder twijfel een van mijn betere momenten, want geen twijfel, alleen maar geldingsdrang, zou ik bijna zeggen: er zijn genoeg anderen die er goed aan zouden doen wat meer te twijfelen. Vandaar de gedachte dat ik vanaf vandaag alle artikelen die ik schrijf, publiceer, of het nu goed is of niet, want alleen Joost weet het immers.
Wie zonder twijfel is, werpe de eerste steen, was misschien ook wel een goede openingszin geweest, maar zul je net zien, word ik straks non-verbaal gestenigd door een hondsdolle menigte zodra ik dit wereldkundig maak.
Politici twijfelen nooit, wat natuurlijk verdacht is, maar wij, het volk, stemmen niet op twijfelaars. Misschien zou ik een cursus ‘politiek bedrijven’ moeten volgen, zodat mijn brein mij nooit meer in het ongewisse laat wat ik zal moeten doen, zeggen of schrijven. Altijd rechtdoor varen op een ideologische motor. Volle kracht vooruit. Ramkoers!
Er zijn trouwens ook zaken waar ik nooit aan twijfel (mocht je daar aan twijfelen) zoals goeie muziek, die ik nu in mijn oren heb staan terwijl ik dit schrijf. Ik heb geen enkele twijfel over slechte muziek, dat blijft gewoon slecht. Alhoewel. Sinds mijn dochter, een fervent liefhebber van slechte muziek, denk ik daar iets genuanceerder over. Maar dat zal alles met haar hebben te maken.
Schiet me ook net te binnen: hoe vaak hebben we het niet in gezelschap over dat we, gezien in een werelds perspectief, in een soort paradijs leven. Dat je ’s avonds als je buiten wandelt, met de rust om je heen, lichtjes in de verte van de gemoedelijke peertjes in een woon- en slaapkamer, ineens denkt: wat een oase. Het bereik van je mobiel valt soms tegen, dat dan weer wel, zeker als je te lang doorloopt.
Soms stel ik me voor dat ik op een onbewoond eiland ben gestrand en hoe miserabel ik dan zal zijn. Dat je dan weer teruggeworpen wordt naar de basis: voedsel, dak boven je hoofd en dat soort narigheden. Zonder mobiel! Ik zou mijn stukjes dan in het strand moeten krassen en hopen dat een hogere macht ze leest, mits het niet bewolkt is. De titel zou ik wel weten: Vlot!
Een muziekleraar van de christelijke middelbare school vertelde eens dat hij weleens twijfelde aan het bestaan van God, waarmee hij in een klap heel populair werd omdat we het leuk vonden dat hij een van ons was (met zijn twijfel).
Ik wens iedereen veel twijfel toe, tot aan het stemhokje.
En groeten aan Maurice.
hond
