Laatst keek ik The Matrix weer op tv. Toen ik de film zo’n twintig jaar geleden zag in de bioscoop wilde ik na afloop meteen de film nog een keer zien, zo veel indruk had hij gemaakt. Met dat goede gevoel bekeek ik de film opnieuw, ditmaal met mijn dochter die ik enthousiast elke scène van commentaar voorzag omdat zij het begin had gemist. Favoriete scène: de held wordt afgezet op een dak van een wolkenkrabber vanuit een helikopter die elk moment kan neerstorten. De geliefde van de held zit aan de stuurknuppel. Hij beseft opeens dat zij zometeen dodelijk zal verongelukken als hij niets onderneemt. Deze verlammende gedachte wordt kernachtig samengevat met een close-up van zijn gezicht en zijn stem die verbeten fluistert: Trinity.. In plaats van neervallen in totale wanhoop, zoals ik zou doen, pakt hij de kabel vast, remt de helikopter met blote handen af en redt haar, zoals dat gaat in zo’n film.
Ik heb Trinity.. in mijn lijst gezet met aanmoedigingen en steunbetuigingen voor mezelf. Vlak achter Zwelg niet.
Gisteren werd ik op komische wijze herinnerd aan Trinity, door René van der Gijp nota bene. In het programma Voetbal Inside werd aandacht besteed aan het verdwijnen van DWDD en Harry Mens achtte zichzelf wel een geschikte kandidaat als opvolger voor Matthijs van Nieuwkerk. Hilariteit alom! Van der Gijp keek weleens naar Harry Mens en deed een gesprek voor van een beurshandelaar die vaak aanschuift. Die man begint met een algemeen praatje en Harry Mens vraagt dan na deze introductie: China? Waarop die man begint te oreren over de ins en outs van de Chinese beurs. Van der Gijp vond dat dolkomisch en herhaalde een paar keer droogjes: China?
Ik vroeg net aan mijn moeder, hoe schrijf je dat eigenlijk, nota bene? Als twee woorden of aanelkaarvast? Ze wist het niet, ze vond het ook een raar woord net als ik. Daarna zei ik, op bevelende toon: Tosti. Mijn buik rammelde namelijk opeens.
Hoe je dat schrijft? zei ze. We lachten beide.
Aanleiding voor deze Trinity, ik was het bijna vergeten, is een artikel in de Volkskrant over schrijvers die schrijven over schrijvers. Mijn gedachten gingen terug naar een verhaal dat ik ooit had geschreven over een dolende schrijver in Amsterdam dat ik onlangs weer had gelezen. Met name de autobiografische accenten troffen me, maar ook de kwaliteit. In het artikel werd gerept over de hang naar zelfstudie in de moderne maatschappij en de voorliefde van uitgevers voor autobiografisch werk.
Het gekke is dat ik niet precies meer weet wat die Trinity van het begin, die ik zelfs heb genoteerd, betekent. Voor ik dit stukje begon, wist ik het nog, maar nu is het diffuus geworden. Of het is veranderd, de betekenis is verschoven, dat kan ook. Was het eerst vooral schrik, nu is het meer: vergeet niet te handelen. Zo begon ik deze alinea met de gedachte te eindigen dat ik de kabel vast moet grijpen, nu denk ik: dit stukje is mijn Trinity.
Dit stukje delen
