Mijn zoontje is zo mager als een spijker. Nadeel daarvan is dat hij het, zelfs ondanks tropische temperaturen, snel koud heeft, zeker als het waait en hij nat is van de zee of een zwembad. Hij rilt dan aandoenlijk, maar wel zodanig dat hij inmiddels een swimsuit heeft dat hem warm moet houden.
Het deed me terugdenken aan mijn tienertijd dat ik mezelf in zo’n tweede huid hees op de oever van het Paterswoldse meer.
Afgelopen weekend reed ik van Amsterdam naar hetzelfde meer toe voor een fotoshoot. Het tropische weer in september samen met radio 2, dat plaatjes uit de jaren tachtig draaide, maakte me melancholisch. Ik dacht terug aan gedachten die ik nog niet zo lang geleden had over het ouder worden en hoe ik moet omgaan met het wegsijpelen van de jeugd in me. Dat ik tegen beter weten in het nog steeds niet helemaal kan accepteren, zit ergens in mijn brein nog een puberaal gedeelte dat zich niet gewonnen geeft.
Vanuit dat gedeelte kreeg ik het beeld voorgeschoteld dat ik achter een Adonis op het strand stond en de rits in zijn rug opende om hem vervolgens aan te trekken zoals ik lang geleden deed bij dat meer.
Terwijl de zelfkennis tegenwoordig ver boven N.A.P. staat. Zelfvertrouwen is weer een ander verhaal, ik weet inmiddels waar de tankstations staan (om bij te tanken), maar heel lang zal de actie-radius van mijn gemoed nooit zijn. Het zit hem meer in de angst de connectie met het jeugdige te verliezen, zodat je het moment voor bent dat je ineens beseft dat de draad gesprongen is. Even een jong lichaam lenen, voor het gevoel, leek me dus wel wat. Of moest ik gewoon een andere muziekzender kiezen?
Bij een tankstation kocht ik een doosje drop en noteerde swimsuit in mijn aantekeningen.
De mensen die ik een paar uur later fotografeerde waren de jeugd allang voorbij. Hun lichamen zou je ruim zittende swimsuits kunnen noemen. Gek genoeg had ik toen geen enkele gedachte aan die rits. Het waren mooie koppen vol met leefsporen.
De locatie keek uit over het meer. Een paar keer keek ik naar de plek waar ik in mijn jeugd altijd op de surfplank stapte. Je zag ze niet, surfplanken. Er stond ook nagenoeg geen wind. Het water lag erbij als een verzonken spiegel en ik had er vrede mee.
Dit stukje delen
