Zoals een beetje stukjesschrijver betaamt neemt hij zo nu en dan een actueel onderwerp op de korrel. Aangezien de actualiteit mij thuis doorgaans ontgaat vanwege andere aandachtspunten, ligt deze nu in de vorm van de Volkskrant voor mijn neus in de bieb aan het Oosterdok te Amsterdam. Ik zal het beest vandaag gaan temmen. Niets kan me tegenhouden.
Probleem is dat de bieb verbouwd wordt, waardoor ik me waan in een bouwput met boeken. Hinderlijk lawaai.
Ik had net over een onderzoek gelezen waarom er minder succesvolle vrouwelijke romanschrijvers zijn dan mannelijke. Een van de conclusies was dat onze hersenpannen vol zitten met stereotypen, ook bij de literaire juryleden en dat kwam de vrouwelijke romanciers niet ten goede.
Een telefoontje bracht redding uit het lawaai en ik vouwde de krant dicht, maar niet tot ik het artikel over Vrij Links had uitgelezen. Een nieuwe politieke partij gestoeld op oude denkbeelden (Spinoza) waar veel te veel stof op is gevallen. Eddy Terstall, waar ik een zwak voor heb, doet er ook aan mee. Ik werd er blij van en sloot de krant.
Ik moet wat vaker naar de bieb want ik had nogal moeite de krant achter het elastiek te proppen. De voorpagina verfrommelde nogal. Sorry, bieb.
Hoe dan ook. Na een goed gesprek even verderop op een terras over mijn sores en een knuffel van de lieve gesprekspartner toog ik weer huiswaarts.
De telefoon ging na een 100 meter gelopen te hebben. Mijn dochter. Waar ik was. Ze wilde dat ik naar het Oosterpark kwam, want daar was zij ook. Briljante timing. Alle donkere wolken verdwenen.
Zo’n twintig minuten later zaten we bij café Generator, in de lounge aan de fris en chocomel. Het gebouw is mooi, de sfeer is toeristisch en Engels, en het fijne is dat iedereen je met rust laat.
Een tafel verderop zat een meisje met spierwit haar en een alpinopet. Ze droeg een John Lennon brilletje en deed zich tegoed aan frites en een hamburger. Ik glimlachte, want ik had eerder zeewier met tofu verwacht van zo’n (stereo)type.
Mijn dochter zei dat ze de lucht van frites lekkerder vond dan frites zelf. Dat snapte ik wel en hing kort de leraar uit. Ondertussen probeerde ik dit stukje verder te typen, ik was namelijk bang dat ik de alpinopet-dame zou vergeten omdat zij op een bepaalde manier zo mooi verbeeldde dat een stukje over de actualiteit er bij mij meestal niet inzit. En dat dat helemaal niet erg is.
Ik moest stoppen met typen zei mijn dochter en daarna ging ik het mooie liedje Shazammen dat ik op de achtergrond hoorde: My House Your House van Angus & Julia Stone. “Vreselijk saai nummer,” zei ze. Tot mijn verbazing kende V. Shazam helemaal niet, waarmee ik toch weer kredietpunten scoorde.
Terug op de fiets naar huis, door het park, langs de zwervers, bedacht ik me dat ik me maar gelijk moet aanmelden bij Eddy en hoe we de lastercampagnes van rechts gaan pareren.
Met flair natuurlijk.
Dit stukje delen
