Sneu

Ik zag een aflevering terug van DWDD met daarin de zoon van Johan Cruijff, Jordi.

Slechter kun je het eigenlijk niet treffen: zoon zijn van een legende. Of een godenzoon, zo u wilt. Bij leven niet en bij dood ook niet.

Het is net als in de dierentuin met aapjes kijken, zo kijk je naar Jordi: zie je iets van zijn vader in hem? Zijn blik wellicht, of iets in zijn stem? Vooral dat er weinig overeenkomst is, wringt.

Jordi had beter waterbouwkundig ingenieur kunnen worden net als Koning Willem, of archeoloog, maar hij moest zonodig voetballer en trainer worden. Zo kom je die kooi van die dierentuin natuurlijk nooit uit.

De uitzending met Jordi was ongemakkelijk om naar te kijken. Zoals te verwachten viel, werd zijn (enige) doelpunt voor het Nederlands elftal uit 1996 weer van stal gehaald. We zagen beelden van Johan die Jordi kusjes gaf na de wedstrijd. Veelzeggend was dat Jordi ietwat bedremmeld meedeelde dat hij zich van alles wat er na het doelpunt gebeurde, niks meer kon herinneren. Zoals gewoonlijk in DWDD was er geen tijd voor om ergens, en dus ook niet bij die opmerking, stil te staan. Jordi voegde er nog aan toe dat hij in die tijd veel stress had.

Matthijs van Nieuwkerk, geen oog voor de pijn in die jongen, ontlokte hem nog een opmerking dat het tijd zou worden dat hij trainer moest worden van een aansprekende club, zoals Barcelona of Manchester United. Hij knikte en beaamde dat hij wel toe was aan een grote sprong die hij op basis van zijn achternaam alleen al zou verdienen. Ook dat leek meer een verplicht statement of een ingestudeerde mantra dan een echte overtuiging. Weer moest ik aan onze tegen wil en dank Koning Willem denken, als hij ons te woord staat. Mijn dochter van 11 houdt nog betere spreekbeurten dan hij.

Je zou hopen dat die twee ergens nog de vrijheid vinden zichzelf te zijn. Koning Willem geef ik weinig kans, al zou het hem sieren als hij een keer steekpenningen aanneemt, van een waterzuiveringsbedrijf bijvoorbeeld. Gewoon om zijn moeder te sarren. Maar de kans is natuurlijk groot dat geen van beide ooit zichzelf kan zijn, omdat hun zijn al bepaald werd bij geboorte. Misschien zat, naast het verdriet om zijn overleden vader, dat besef wel in de oogopslag van Jordi.

Het fragment deed me denken aan een paar regels uit een nummer van The Doors, The End:

“Father?”
“Yes son.”
“I want to kill you.”

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , , . Bookmark de permalink.