Zomergasten Roxane van Iperen en Robert Vermeiren

Ik had na de uitzending met Roxane van Iperen me voorgenomen niet meer naar Zomergasten te kijken, maar kon de verleiding toch niet weerstaan. Niet dat Van Iperen zo’n beroerde televisieavond had voorgeschoteld, helemaal niet, maar de combinatie van iemand die een nagenoeg vlekkeloos betoog hield (over de grijswaarden tussen macht en slachtofferschap) met een interviewer die maar niet kon aanhaken wilde ik niet nog eens meemaken.

Wat me wel stoorde was de opmerking ‘Het is heel simpel..’ voordat Van Iperen ingewikkelde zaken ging uitleggen. Leek me ook vrij dodelijk voor Abbring, en voor zo’n simpele ziel als ik natuurlijk. Om over jullie maar te zwijgen.

Een ander dingetje wat me opviel was haar opmerking na de waanzinnige dansclip die we zagen. Ze had het over perfectie en hoe je daar als maker nooit zo van kan genieten als de toeschouwer vanwege het bloed, het zweet en de tranen. Nooit, zei ze nogmaals. Ik krijg altijd jeuk van (de adoratie voor) perfectie. Wellicht omdat ik het zelf nooit bereikt heb, althans niet zonder toeval.

Onbedoeld werd Van Iperen zelf de macht die niet bevraagd werd, waardoor de macht gaat stollen, zo had ze ons verteld. Beetje flauw van mij, ik weet het. Haar pleidooi voor systeemverandering steun ik echter van harte, al had ik graag geweten wat ik dan concreet moet doen om dat te bereiken.

Robert Vermeiren was degene die ik dus toch ging kijken. Een avond die meer ging over (mentale) imperfectie en hoe daarmee om te gaan. Ook daar trapte Abbring te vaak op het rempedaal als de aimabele Vlaming lekker van wal wilde steken omdat zij hem niet bij kon benen. Zo voegde hij een derde element toe aan het nurture-nature gedoe, namelijk toeval, zonder dat ze daar op door vroeg.

Maar goed, de belangrijkste gedachte was toch vooral: waarom ben ik geen Italiaan? Ga maar na: Italië is Europees kampioen voetbal geworden, een Italiaan won gisteren de 100 meter op de Olympische spelen, maar het allerbelangrijkste: Roberto Benigni!

Als je diep in de put zit, dan is dat filmpje waarin hij het Oscar-publiek toespreekt toch net zo helend als twee pillen anti-depressiva! Wat zeg ik, drie! Niet dat ik er ervaring mee heb, met die pillen bedoel ik. Met die diepe putten wel uiteraard. Ik kreeg, net als sommige acteurs in de zaal, tranen in mijn ogen. Dat was precies het moment dat ik dacht om er een stukje aan te wijden. Voordeel was ook dat ik dan al mooi een van de drie bouwstenen van perfectie te pakken had, nietwaar?

Roberto bracht me ook terug naar Groningen, naar de Poelestraat, naar Down by Law.

Vermeiren had het stukje gekozen omdat Benigni had gezegd dat armoede het grootste cadeau was dat zijn ouders hem hadden gegeven. Omdat hij daardoor juist de dingen kon waarderen, zo begreep ik uit een interview.

We moeten meer naar kinderen luisteren, was Vermeiren zijn pleidooi. Kinderen zoals Roberto.

https://youtu.be/8cTR6fk8frs

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.