Silver Surfer

Toen ik jong was, kreeg ik op een avond een stripboek kado. Ik lag al op bed, wat het nog mooier maakte. De meneer van wie ik het kreeg, wilde mijn ziel winnen en die keer kwam hij aardig in de buurt, maar dat heb ik hem nooit verteld, want in die tijd vertelde ik nooit iemand wat.

Hoe het ook zij, door deze strip steeg ik zo vanuit mijn bedje de ruimte in. In die strip kwam namelijk de coolste superheld tevoorschijn die ik ooit had gezien. The Silver Surfer. Hij kwam uit de verste hoek van het heelal zo naar de aarde gesurfd. Op een surfplank! Mooier wordt het niet. Ook heel goed dat ie niet van goud was. The Golden Surfer, nee, dat bekt ook niet.

Verder weet ik er niet zo veel meer van te herinneren, behalve dan het mysterieuze karakter van die dude en het tragische einde. Iets existentieels. Dat hij weer terugmoest naar waar hij vandaan kwam of iets in die geest. Zo kwam ik ook weer terug op aarde.

Toen ik in 1997 vanuit de stad Groningen naar het gekke Amsterdam toog, duurde het een paar jaar voordat ik er kon aarden. Ik had moeite met de taal bijvoorbeeld. De Amsterdammer verstond mij niet en ik hem evenmin. Bij elk gesprek vroeg men of ik uit het Oosten kwam. ‘Nee, uit het Noord’n’, zei ik dan. Ik snapte werkelijk niet hoe ze er bij kwamen.

Gaandeweg viel Amsterdam steeds meer in goede aarde. Vooral de (schijnbare) tolerantie voor mensen die anders waren, was verfrissend. Alles kon. Tenminste, niemand leek ergens van op te kijken.

Zo werd ik op een dag voorbijgerolschaatst door twee blote mannenbillen. ‘Da’s toch niet normaal?’ dacht ik. Maar toch wel, de billenman bleek onderdeel te zijn van het meubilair in Amsterdam. Je zag hem geregeld, in elk jaargetijde, in diezelfde string. Het was voor hem elke dag hartje zomer, ook al vroren soms de klinkers uit de straten.

Op een gegeven moment was hij uit het straatbeeld verdwenen. Niemand had hem meer gezien. Toch een koutje gevat? Kortgeleden hadden we het er nog over na het voetbal. Uit dat gesprek kwam nog een andere malloot naar boven, een volwassen man die altijd in een luier loopt. Ook leuk.

Een paar dagen geleden postte iemand op Facebook een foto van de billenman. Hij was weer terug! In de reacties schreef iemand dat er ooit een stuk over hem in het Parool had gestaan. Daarin gaf hij aan dat hij ten eerste een reus wilde worden en ten tweede onsterfelijk wilde zijn. Dat zijn nog eens doelen, mensen.

Zo komt alles weer op zijn pootjes terecht. Want het kan niet anders dan dat onze held op wieltjes, net als ik, ooit een strip in handen kreeg van The Silver Surfer.

Dat ik niet halfnaakt door Amsterdam schaats is dan ook louter toevallig.

Met dank aan Lo Nnke!

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , . Bookmark de permalink.