Schuld

Sinds 2008 komt zo nu en dan weer de vraag bovendrijven wie of wat er nu schuldig is of zijn aan de bankencrisis. Vaak hoor je dan: ons aller hebzucht.
Dat de crisis door een universeel menselijk kenmerk is veroorzaakt vind ik te makkelijk; want men gaat helemaal voorbij aan de (economische) invloed die je hebt als hebzuchtige.
De gevolgen van mijn hebzucht staan in geen verhouding tot die van (rechts)personen met de grootste economic footprint. En dat soort lieden hebben ook meer verantwoordelijkheid; waar ze ook meer betaald voor krijgen. Derhalve zou je ook kunnen zeggen, en dat zeg ik eigenlijk, dat de crisis weliswaar geworteld zit in onze hebzucht, die we nu eenmaal allemaal in meer of mindere mate hebben, maar die vooral is getriggerd door het gebrek aan het nemen van verantwoordelijkheid van de globetrotters. En dat kennelijk de controle op de verantwoordelijkheid ontbrak. Stalin had gelijk met de quote dat vertrouwen leuk is, maar controle beter, want we weten inmiddels dat we niet te vertrouwen zijn.
En als het gebrek aan het nemen van verantwoordelijkheid ook in ons allen huist (maar daar hoor je angstig weinig over), dan hebben we naast een crisis ook een groter probleem. Dan zijn we feitelijk verloren.
Zo beredeneert kun je de oorzaak voor welke crisis dan ook terugvoeren op een menselijke eigenschap (of defect). Overal waar je zucht achter kunt zetten zijn bij voorbaat schuldig. Het is jammer dat de wereld niet beschikt over een rechtbank om hogere machten of duistere krachten aan te klagen. Het zou interessante rechtszaken opleveren.
Gelukkig is de schuldvraag, zoals wel vaker het geval is, niet meer zo interessant of urgent als het aanvankelijk leek. Hopelijk is de huidige nood hoog genoeg voor de redding, al lijkt daar nog niet iedereen van overtuigd.