Ik heb net, geloof het of niet, twee keer in de keuken gedanst op het nummer ‘Dance yourself clean’ van LCD Soundsystem. In mijn eentje welteverstaan, met de koptelefoon op.
Voordat ik mezelf in beweging zette, worstelde ik met de gedachte hoe ik het gelukzalige muziekgevoel het beste kon verwoorden. Want zeg nou zelf, wat is er beter dan een lekker nummer, een nummer dat zo goed is dat je je gaat aanstellen op de dansvloer? Of de keukenvloer in mijn geval.
Dansen is fysiek wegdrijven in geestelijk geluk, weg van de realiteit, van de dood. Maar het brein, of de mijne in ieder geval, zoekt zelfs in dat geluk toch naar rode realiteitsdraden om zich aan vast te klampen. Hoe laat moet ik op, denkt het dan bijvoorbeeld. Of het stelt quasi belangrijke vragen over de dansstijl. Dans ik wel op en in de maat? Van dat soort domme vragen.
Toevallig zag ik het gisteren ook nog bij een feest. Mensen, mannen met name, die vol vraagtekens op de dansvloer staan: hoe moet ik in Godsnaam bewegen? Als je gaat nadenken, wordt het niks in ieder geval. Ja, zul je zeggen, bij sommige dansen moet je vooral tellen, maar dat telt niet.
Ik herinner me ook een reportage van Arnon Grunberg die niks snapte van dansen. Wat ik dan wel weer snap.
Na mijn twee voortreffelijk uitgevoerde dansen heb ik nog na zitten denken wat het gelukzalige nu precies triggerde en wilde iets gaan schrijven over neurotransmitters, maar dat heb ik weer geschrapt omdat het eigenlijk niet zo boeiend is hóe het werkt. Wees blij dàt het werkt, denk ik nu. Ik heb mij dan ook voorgenomen u op de hoogte te houden als ik weer eens een dansje doe, al dan niet fysiek.
Een paar dagen geleden had ik trouwens een gesprek met mijn dochter in de tram over iemand die depressief was geweest en dat diegene mede namens medicatie er weer bovenop was gekomen. Ze snapte dat niet: medicatie voor je brein, dat was toch alleen voor je lichaam? Ik probeerde uit te leggen dat er ook medicijnen zijn voor je hersenen, dat je je daardoor beter kan voelen.
Ik schrijf dit natuurlijk omdat ik het concert van LCD Soundsystem, laatst in Paradiso, gemist heb en waarvan ik las (via Facebook) en hoorde (tijdens het douchen na het voetbal) dat het grandioos was.
Daarom danste ik mezelf schoon, van jaloezie.
Ik moet zelfs bekennen dat ik niet alleen domme dingen dacht tijdens het dansen, ik beeldde me namelijk in dat ik op het podium stond van Paradiso. Ik was even de frontman.
De zaal hing aan mijn voeten, zonder dat ik er was.
