Vanochtend even op het spreekuur geweest van m’n huisarts. Van de zwijgende meerderheid in de wachtkamer werd ik nog zenuwachtiger dan ik al was. Hartslag lag constant boven de 120 schatte ik, hoe lang hield ik dit vol? Een Turkse mevrouw met zwarte hoofddoek en snotterend kind keken me hulpeloos aan. Was het aan me te zien dat ik gek aan het worden was?
“Zo Vladimir, wat kan ik voor je doen?”
“Ehm, een beetje gek misschien maar ik denk dat ik eh gek aan het worden ben.”
“Oh, hoe komt dat zo?”
“Praten wordt steeds moeilijker snapt u, ik bedoel, in mijn hoofd gebeuren reusachtige dingen, al is mijn hoofd niet zo groot, dus zo reusachtig is dat niet. maar toch, alles eh..”
“Kalm jongen, doe maar rustig, laat me je pols eens voelen.”
Hij pakte m’n linkerhand vast die niet van mij leek. Ik had moeite met ontspannen. De ogen van de arts zochten naar iets, maar wat?
“Je pols is wat aan de hoge kant inderdaad, ehm. maar vertel es, wat gebeurt er in je hoofd? Slaap je wel goed trouwens?”
“Nee, slapen lukt niet, door mijn hoofd weet u wel, nu Frankrijk al nee heeft gestemd is het alleen maar erger geworden. Ik eh (burp), sorry dokter die ontglipte me even, ik eh..
“Het gaat om het referendum, begrijp ik dat goed?”
Zelden zo’n diepe frons aanschouwd.
“Ja ja, dat spookt de hele tijd in m’n hoofd. Kijk ik ben niet dom of zo, maar dit is te veel, ik heb gisternacht de pen gepakt, wacht ik zal het even voorlezen.”
“Maar wat is dan het reusachtige in je hoofd? Ik begrijp dat de keuze moeilijk is, maar daar kan ik je niet mee helpen, dat moet je zelf beslissen.”
“Rafarrin,” las ik op, “die naam alleen al, jaagt me de stuipen op het lijf,” prevelde ik voor me uit, “Balkanoorlog, vrije handel, meer welvaart, betere afspraken, bindingsangst, EURO, Nice, verbroedering, haat, Hitler, bolwerken, Marsman, Geert Mak, machtsblokken, De Nee-As, de Groene Amsterdammer, de Volkskrant, NRC, Sargasso, Wilders, Le Pen, stoorzenders, vakantiebestemmingen, Balkenende, EGKS, Wim Kok, Lodewijk de Waal, Buitenhof, Joschkaatje, op het werk, Kohnstamm, in de pauze, op het nieuws, La Place de la Bastille, La Revolution, verdeling van rijkdom, egoïsme, Poolse loodgieters, Roemenië, Turkije..
“Eh, luister even, ik begrijp dat je..”
“Nee nee, ik moet dit echt even kwijt, eh waar was ik gebleven: Constantinopel, Pim Fortuyn, Theo van Gogh, Waaromnoutoch, een ezel stoot zich in het gemeen niet twee keer aan dezelfde steen, OORLOG, BURGEROORLOG, die heb ik ook met hoofdletters geschreven snapt u, die hakten er behoorlijk in, vlam in de pan… heeft u misschien een glaasje wat er voor me, ik ga zo van mijn stokje vrees ik.”
Ik sloeg het bekertje meteen achterover. De dokter legde kort en bondig uit dat ik rust moest nemen en dat hij mij met mijn probleem niet kon helpen.
“Maar u begrijpt me niet. Het referendum heeft me in tweeën gesplitst, in een Ja en een Nee. Zij zijn onophoudelijk aan het discussiëren wie nu gelijk heeft en hopen dat ik aan hun kant ga staan.”
“Voor iemand die denkt dat ie gek wordt, kun je het nog behoorlijk goed uitleggen. Dat is winst, zullen we maar zeggen.”
“Ik ben bang voor woensdag, dat die Ja en Nee in mijn hoofd elkaar in de haren vliegen als ik in het stemhokje sta.”
“Dat zal wel meevallen,” zei hij terwijl hij op z’n horloge keek, “hier, ik schrijf wel wat voor je uit, dan word je wat rustiger. Maak even een nieuwe afspraak als het niet helpt binnen twee dagen.”
“Maar ik word gek!”
“Dat valt reuze mee, ga direct naar de apotheek hier om de hoek, neem de eerste keer twee pillen in, ga even op de bank liggen…”
Hij hielp me ondertussen uit de stoel omhoog en dirigeerde me naar de deur.
“…dan voel je je stukken beter dan nu.”
Ja.
Nee.
Ik splijt in twee.
Tot donderdag, ik neem nog wat van die ‘medicijnen’. Ze (Ja & Nee) krijgen mij er niet onder. Help!
Of laat ook maar. Geef mij maar Azië, of Australië of Amerika desnoods. Schizopsychocrazymotherfuckersinmijnhoofdgezeikzeggodallemachtigtering, de splijtzwam ermee, Victorie, Hallelujah!
(hik!). Sorry.
