Remedie

Vannacht kwelde ik mezelf door urenlang naar Dione de Graaf te luisteren die krankzinnig haar best deed om de tijd vol te babbelen voordat Dafne Schippers eindelijk de wei in mocht. Het is een sport op zich, interessante vragen bedenken in de hoop dat de gast van die avond aan het woord blijft, anders moet je weer een nieuwe vraag verzinnen! Zo was de jeugdtrainer van Schippers te gast die werkelijk niks noemenswaardig te melden had, wat op zich ook weer een prestatie is.

Schippers verloor goud, zoals ze het zelf verwoordde en smeet na de finish heel fraai haar spikes tegen het foeilelijke blauwe tartan nadat ze uitslag had gezien. Minder fraai was haar val direct na de finish, in de wanhoopspoging de zwarte gazelle voor haar in te halen. Als hardloper moet je er niet bij gaan liggen, vind ik, omdat het gracieuze dan ineens verandert in een lelijk monster. En vallen kun je sowieso beter overlaten aan dalende wielrenners.

Het schijnt bij rennen zo te zijn dat hoe ontspannener je bent, des te harder je over de baan gaat. Als je verkrampt verlies je snelheid. Dat lijkt me een schier onmogelijke opgave als je tweede ligt omdat je diegene voor je als het ware wel kan vermoorden, of pootjehaken. Hoe kun je dan niet van ergernis in de kramp schieten?

Ik heb er geen verstand van, maar wellicht zou Schippers kunnen overwegen niet meer de favorietenrol op zich te nemen, maar die van de underdog, zeker als je licht geblesseerd bent. Dan zijn wij in Nederland ook niet zo teleurgesteld na een nachtje doorhalen met Dione de Graaf. Het was goed dat zowel Gregory Sedoc als de commentator de verwachtingen temperden en verklaarden dat een medaille al fantastisch zou zijn.

Hoe anders was de race van baanwielrenner Matthijs Büchli bij het onderdeel Keirin die ook zilver won. In een zenuwslopende race met twee valse starts ging Büchli in de laatste bocht op sensationele wijze als een cavia in de bak van Fred Oster tussen de andere geblokte renners door. Zilver! schreeuwde de commentator bij de finish. Ik vond het de mooiste medaille tot nu toe. Als je thuis een cavia hebt, dan heet hij dus voortaan Büchli. Ja, een hond mag ook.

Een vriend van me attendeerde me op een mooie column van Menno Pot waarin hij zich afvraagt of Jasper Cillessen niet op Lowlands moet gaan optreden (net als Yuri van Gelder) als remedie tegen zijn blunders van de afgelopen tijd. Zelfspot als medicijn lijkt me zeker een goed advies, voor iedereen, ook voor raspaard Schippers.

 

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.