Puur natuur

Ik heb je lieftree
Anders kan ik niet zeggen
De oudste en dikste
Zijn me het mooist
Elk jaar een klein beetje meer

Geen mens kan tegen je op
Alleen in mijn desperatie
jouw immense schoonheid
te beschrijven
verlaag ik me weleens
tot een personificatie

Soms, in samenspel met de zon
en zojuist ontkiemde blaadjes
word je wezen
werkelijk wonderlijk bijzonder.

Maar hoe knap je diepgewortelde
natuur ook mag zijn

Ons is het helaas
niet gegeven
geluk te verstenen

Jij bent
wat ik mis

Een inhumane
verschijningsvorm
die gelukkig nimmer
zal spreken

Gelijk een gestorven geliefde
die toch heel langzaam leeft.

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in poëzie. Bookmark de permalink.