Prille

Eergisteren stond ze opeens op het schoolplein. De nieuwe vriendin van de vader van J.s die bij mijn dochter in de klas zat. Ik kom me niet bedwingen en keek haar zo lang mogelijk aan. Zo gaat dat dan, dacht ik, dan sta je ineens op het schoolplein naast je vriend te wachten op zijn kind.
Ik voelde medelijden met de moeder van J.
De nieuwe leek veel jonger dan de oude. En nog knapper ook, voorwaar een hele prestatie. Ik dacht weer aan de moeder met wie ik weleens sprak in de klas. Als zij nu in mijn schoenen had gestaan, wat zou zij dan gevoeld hebben? Woede? Jaloezie? Of niet zo veel en had ze zich al lang in de situatie berust?
De vader trapte tegen wat steentjes aan en leek wat minder op zijn gemak dan zijn vriendin, gek genoeg. Beide glimlachten wel veel. Prille liefde.
Prachtig woord dat prille, vooral dat het heel veel met je lippen doet. Een woord om te zoenen. Als ik nog een kind zou krijgen, zou die zo geheten hebben. Prille Nanning. Haha.
Sorry, ik liet me even gaan.
Ik stelde me iets beter op zodat ik goed kon zien hoe J. zou reageren als hij zijn vader met zijn nieuwe vriendin zag staan. Daar kwam ie al. Die nieuwe begon notabene nog breder te glimlachen en keek zelfs met iets van liefde naar hem. J. liep stoïcijns naar hen toe. Bij hun aangekomen keek hij naar de grond en zei niks. Die nieuwe zei hallo, maar hij bleef naar de tegels kijken. Zijn vader porde hem aan om hallo te zeggen tegen zijn nieuwe vlam, maar hij keek niet omhoog.
Nu moest ik glimlachen. Een prille stugge.