Mijn zoon zat achterop de fiets (ik zat voorop) en af en toe riep ik wat naar hem. “Ik versta je niet!” riep hij terug, zo begreep ik na een paar keer.
Ik was vrolijk en wilde dat met hem delen. Omdat er tijd genoeg was, stopte ik en maakte hem duidelijk wat ik wilde zeggen. Hij keek boos en zei geërgerd: “Wat maakt het nou ui-uit!” Fiets nou door, wilde hij maar zeggen, je bederft de sfeer. Hij had groot gelijk. Gelijkgestemden hoeven niet te praten om te kunnen genieten. Gekwebbel is voor kinderen.
Een voordeel van je mond houden en een opgewekt gemoed is dat je dan kan terugdenken aan leuke dingen, zoals de lol die hij en ik hadden in de keuken voordat we op de fiets sprongen. Onderbroekenlol. Aan fijn- of scherpzinnige humor doen we nog niet.
Terwijl hij naakt op de keukentafel staat en zijn onderbroek als een gigolo rondslingert, zie ik in gedachten hoe een rechter mij vanonder zijn leesbril hoofdschuddend aankijkt wat voor slechte vader ik wel niet ben, voor mijn criminele zoon. Ik laat de teugels veel te los.
Anderzijds ben ik natuurlijk de leukste vader ooit. Ook wel bekend als Alles Kahn.
Dit bracht mij, het pad van Narcissus volgend, op het idee van een pap-app. Kinderen kunnen hun vader dan punten geven. En het goede nieuws is dat ik de criteria mag opstellen waaraan die ideale vader dan moet voldoen. Ik verklap natuurlijk niet waarmee je de meeste punten scoort. Zolang het geen economisch nut heeft, zit je goed, meer wil ik er niet over kwijt.
Nou vooruit, toch een tip van de sluier. Voor schelden krijg je punten. Ik heb er een gewoonte van gemaakt dat ik mijn kinderen uitscheld. Met liefde natuurlijk. Een beetje zoals Kuifje en kapitein Haddock elkaar begroeten.
Zo vroeg ik laatst iets aan mijn dochter via de app. Ze antwoordde: “ja lul.” Ik kon mijn lol niet op.
Dit stukje delen
