Een pubermeisje, blond, niet onaardig om te zien, vroeg, toen ik de vuilniszakken op de stoep zette:
“Zou u iets voor ons willen doen?”
Haar vriendje, met honkbalpet en beugel, stond schuin achter haar.
“Ja hoor,” zei ik vrolijk.
“Of u een zakje wiet voor ons wilt kopen, daar op de hoek.”
“Eh.. ”
“Hier is een tientje. White Widow.”
Bij het teruglopen raakte ik in gewetensnood. Wat als ze straks gaan denken dat ze kunnen vliegen?
Bovenop een flat!
“Nou, bedankt meneer, heel tof van u,” zei ze bij ontvangst.
“Voorzichtig hè, geen gekke dingen doen,” probeerde ik nog.
“Nee hoor,” giechelde ze, terwijl ze de fiets van de jongen aanduwde en achterop sprong.
“Doe-oeg!”
Dit komt vast in “Opsporing Verzocht” flitste het door me heen.
