Terwijl mijn dochter voor me fietst, denk ik terug aan een reportage die ik ooit op tv zag. Over eskimo’s. Ze waren voornamelijk bezig met jagen in smalle bootjes. En naast het jagen deden ze nagenoeg niks. Lummelen, beetje babbelen, dat soort dingen. Het was waarschijnlijk mijn eigen verlangen naar onbekommerdheid die mij deze beelden bezorgde. Ze maakten zich ook niet druk om de tijd, of wanneer je bijvoorbeeld diende te slapen. Dat kwam mede doordat het bijna permanent licht was. Ik zie ze nog in de kajaks stappen (op klaarlichte dag, dacht ik) en dat de voice-over zegt dat het op dat moment twee uur ’s nachts is. Als ze moe zijn, gaan ze slapen, zegt de stem daarna.
Hoe zouden zij zijn omgegaan met Corona? Kunnen we het monster niet beter recht in zijn bek kijken, dan zo schijterig achter de bosjes te duiken? Dat je op de de Dam gaat staan en roept: Kom maar op Corona, hier ben ik, pak me dan! Vuile hufter! Wie denk je wel niet dat je bent?! Hier ben ik, ja hier, ik ben niet bang voor de dood of het eventuele beddentekort op de IC!
Het is oorlog. Elke dag op het nieuws het aantal doden van die dag, al is het niet helemaal duidelijk of het van die dag is, of van gisteren of eergisteren, of het weekend, al dan niet cumulatief of exponentieel. En of het gewone sterfte betreft of oversterfte.. Laten we dat niet meer doen, alsjeblieft, dat cijferterrorisme. Ik heb me in ieder geval voorgenomen zo min mogelijk nieuws tot me te nemen. In plaats daarvan fantaseer ik van cafés of terrasjes waar je op gepaste afstand van elkaar aan je bier kan lurken. Laten we daar veel aandacht aan besteden, net zoals supermarkten dat doen, hoe we weer door kunnen leven voordat al het leven stil komt te staan. Waar is de anderhalve meter-bar als je hem nodig hebt? Horeca verzin iets, plant een nieuwe deur in de voorgevel, bouw de zitplaatsen en terrasjes om, laat robots het eten (en biertjes) bezorgen, wees creatief, wij steunen jullie, jullie kunnen dit. En laat de scholen a.u.b weer open, kinderen worden nauwelijks geraakt, opa en oma moeten ze niet ophalen van school, dat dan weer niet.
Ik las dat een Italiaanse priester zijn beademing aan een jonger persoon gunde en uiteindelijk zelf overleed. Freek de Jonge verklaarde dat hij hetzelfde zou doen. De beademing aan jonger iemand gunnen bedoel ik, niet dat doodgaan. Dat soort nobelheid hebben we nu nodig, niet een roep om 3000 IC-bedden, of 4.000 ic-bedden. Stel een grens en maak daarna harde maar begrijpelijke keuzes. Kies voor het leven. Wees een kerel, of een wijf.
The only thing we have to fear, is fear itself.
Dit stukje delen
