Mijn dochter, 12 jaar, heeft sinds kort een enorme drang om er met vriendinnen op uit te trekken, op de fiets, zonder ouders.
Toen ik ongeveer net zo oud was als haar, had ik hetzelfde, maar ik ging alleen. Ik fietste steeds verder onbekend gebied in, het was een soort landverovertje, de wereld werd met elke pedaalslag groter en spannender.
Ik hoop dat die uitstapjes net zo’n grote indruk achterlaten als bij mij destijds. ’s Nachts komen ze nog steeds in droombeelden bij me terug, zijn ze iconisch geworden. Die wijk achter het spoor bijvoorbeeld waar ik eigenlijk niet mocht komen met kinderen die op straat voetbalden die ik nog nooit eerder had gezien. Die gesprekken. Waar woon je? Op welke school zit je? Wat doe je hier? Andere kleuren, ander perspectief, ander gevoel. Mijlpalen.
Groot verschil met tegenwoordig is dat mijn dochter een mobiel bij zich heeft, ik had niks bij me, ook geen horloge, omdat ik er uitslag van kreeg, waardoor ik altijd veel te laat kwam voor het avondeten. Heb nu wel enigszins medelijden met mijn moeder, hoe ongerust ze soms moest zijn. Gisteren belde ik mijn dochter toen ik aan haar dacht en ze nam zowaar op. Prietpraat, maar het was geruststellend met haar te kunnen babbelen.
“Waar ben je?” “Bij Brazilië (winkelcentrum)” “Is het gezellig?” “Ja.” “Goed zo.”
Winkelcentra hebben een enorme aantrekkingskracht op haar zo blijkt, want daar fietst ze het dus liefste heen. Ze vertelde dat ze allerlei prullaria had gekocht bij de Action en de Hema. Ik zei streng dat ze de Action moest vermijden, want dat is goedkope Chinese rommel gemaakt door kindslaven, de Hema was beter.
Voordat ze vertrok was er nog een grappig intermezzo met haar broertje. Ze werd nog even aan de gevaren van het huidige verkeer herinnerd, dat je bijvoorbeeld nooit naast een vrachtauto moest gaan staan bij een kruispunt en dat ze haar telefoon zodanig afgesteld moest hebben dat ze het belsignaal kon horen als we haar belden, waarop haar broertje droogjes uit de woonkamer riep: ‘Bel maar als je dood bent!’
Mooiste moment van vandaag was dat ik met hem de trap afliep, we gingen voetballen, en dat ik mijn dochter door het raam van de trapportiek zag fietsen naast haar vriendin. Je kon zien dat ze allebei vrolijk waren en waren druk aan het praten. Daar gaat ze, dacht ik, vol trots, de wijde wereld in en de wereld zal daar nog veel plezier aan beleven, mits ze zich aan de verkeersregels houdt.
Dit stukje delen