Om de tijd te doden fietste ik via Zeeburg naar Noord. Strakblauwe hemel. Bovenop de Amsterdamse brug gekomen, voer een lange smalle cruiseboot onderdoor. Ter rechterzijde dobberden kleine plezierbootjes.
Mijn pet vloog van mijn hoofd toen ik wat vaart kreeg bij de daling.
In het dal kocht ik een ijsje. Een raket, voor 1 euro tien, wat me belachelijk duur overkomt, voor zover ik weet kost een raket twee kwartjes. Twee mannen stonden achter de balie, met tattoos op de schouderpartijen. Zware koppen met diepe groeven, trekjes nemend van een shagje. Zeebonken gestrand in het vet.
De friet wordt zelf gesneden, zag ik. Best in Town, heet het dan ook.
Terwijl ik het ijsje opeet, kijk ik het stukje na dat ik gisteren schreef. Ook een mooiweer stukje.
Ik ga verder. Bij het grote stoplicht verderop, zie ik de zanger van Van Dik Hout, op een mountainbike. Moest meteen denken aan mijn moeder, die het altijd leuk vindt als ik een bekende Nederlander tegenkom. Tegelijk moest ik denken aan gisteren toen ik Georgina Verbaan zag. Ze haalde me in, samen met haar dochter die aan haar vroeg wat ze gingen eten. Ze zag er leuk uit, een hoedje en een zwart-wit geblokte jurk.
Terugdenken gaat sneller dan schrijven.
En ik herinnerde me vorige week, in de auto van mijn moeder waar mijn broer een nieuwe radio in had geplaatst (de oude deed het al 20 jaar niet!) en waar ik de hele weg op geklikt heb omdat er steeds weer een slecht nummer kwam. Uiteindelijk bleef ik steken bij Radio Veronica die, u raadt het al, Stil in Mij van Van Dik Hout draaide. Net toen de befaamde uithaal kwam: reed ik de Zeeburgertunnel in en werd het stil in de auto. Echt waar.
Toeval. Een prachtig iets.
Stil in Hem en zijn vriendin haalden me in terwijl we aan de klim begonnen van de Schellingwouderbrug. Ze spraken met elkaar tijdens het fietsen, over de vaarroute onder ons. Hij met dat typische nasale geluid.
De sluizen en het water zagen er uitnodigend uit. Het ruime sop kiezen, ik moet het echt een keer doen.
Dit stukje delen
