Mijn

Hoe oud was ik? Een jaar of tien of twaalf misschien. Lang geleden in ieder geval, maar ik weet het nog als de dag van gisteren.

Het was op een zaterdag, vroeg in de ochtend. Ik zat in E2 of E1. We speelden uit, ergens in het Noorden van de stad Groningen onder de stinkende bietenrook van Hoogkerk. Het was waterkoud en ik stond, als ik het me goed herinner, rechtshalf of rechtsvoor. De wedstrijd speelde zich in ieder geval af aan de linkerzijde. Er gebeurde bitter weinig tot de rust en ik had veel liever nog in bed gelegen.

Na de thee werd de bloedeloze wedstrijd toch nog eentje om nooit meer te vergeten.

Terug op het veld hoorde ik namelijk ineens dat mijn naam werd geroepen, van de overkant. Ik keek op en zag wie mijn naam had geroepen, op dezelfde manier zoals ik mijn zoon weleens roep, met een vrolijke twist op het eind: “Albért!”

Het was mijn vader. Onder een paraplu. Mijn hart stroomde vol van trots. Daar stond mijn vader! Voor mij. Voor mij alleen. Helemaal naar dit gat getogen, in deze vroegte, in de regen. Totaal onverwachts. Hoe wist hij dat ik hier speelde?

Een zeer memorabel moment in mijn leven. Hoe je je in één keer het middelpunt kunt voelen van de aarde. Dat hij mijn naam riep, beter kan een vader zijn zoon niet erkennen, keihard zijn naam roepen, op zo’n typische vader-manier: ja mensen, die hoort bij mij.

We hadden tijdens de wedstrijd een paar keer contact.

“Kom op hè.”
“Het is koud man.”
“Dan moet je meer rennen, krijg je het vanzelf warm.”

Dat klinkt misschien wat boeren-horkig-stoer, maar je moet je voorstellen dat we allebei  een grote glimlach op ons gezicht hadden. Wij Groningers spreken meestal tussen de regels door.

Tegenwoordig maken voetballers van die hartjes met hun handen. Gelukkig bestond dat toen nog niet. Mijn vader en ik zouden dat nooit doen.

Als een tijdmachine mij weer had teruggevlogen op dat veld, dan had ik na die “Albért” keihard teruggeroepen, met de klemtoon op het begin, zoals mijn dochter ook weleens doet als ze me opeens ziet: Pápa!!

Toen ik na de wedstrijd thuiskwam bij mijn moeder vertelde ik meteen dat mijn vader was wezen kijken. Ze lachte en zei dat hij had gebeld, gisteravond, om te vragen waar ik speelde.

P.s. Vorige week moest mijn zoontje afzwemmen voor diploma A. Om 08:00 uur, zaterdagochtend in Diemen. Ik dacht de avond ervoor, ik ga niet, echt veel te vroeg.

Vandaar dit stukje, als straf.