Meur

Beste Johan,

Ik voetbal al sinds mijn zesde levensjaar, niet zozeer omdat ik zelf zo van het spelletje hield, maar omdat mijn vader mij zomaar opgaf na afloop van een wedstrijd van het 1e van V.V. Haren die volledig aan mij voorbij was gegaan. Het enige dat ik me van de wedstrijd kan herinneren was het talud waar we opstonden en de stroom mensen waar we in verzeild raakten toen iedereen naar huis liep en het duivelsmannetje dat als een stuwdam in de stroom stond om zieltjes te winnen. Die van mij en mijn broer werden binnen een paar minuten verkocht. De week erop moesten we ons op het trainingsveld melden. Volgens mij moest ik die eerste training janken omdat die trainer zo streng was terwijl hij eruit zag als een jolige kabouter. En ik kan me zijn harige bilnaad nog goed herinneren die je altijd zag omdat zijn sportbroek te laag op zijn kont hing.

U was de mythe, een goddelijke voetballer, zo hoorde ik overal om me heen. Ik verheugde me zo op het WK 78 in Argentinië, eindelijk zou ik u zien schitteren. Man, wat een intense teleurstelling dat ik via de autoradio op een parkeerplaats in Ten Boer bij een voetbalclub, moest vernemen dat u niet naar het WK ging. WTF! zouden ze nu zeggen, toen zei ik, GVD! Mijn hele jeugd naar de knoppen! Ik sloeg een deuk in het dashboard.

Ik las in die tijd een boek van u, waarin een aantal tips stonden die me nog steeds zijn bijgebleven. Zo gaf u aan dat het materiaal waar je mee voetbalt, optimaal moet zijn. De bal, de kleding en de schoenen natuurlijk. Leek me ook wel logisch. Je gaat niet met klompen aan voetballen, alhoewel dat tegenwoordig in het Nederlands elftal niet zoveel zou uitmaken.

Het voorlaatste paar zaalvoetbalschoenen moet ik wel bijna 8 seizoenen hebben gedragen. Merk: Lotto, met glimmend zwart leer. Heerlijke schoenen. Ik zou ze bij wijze van spreken zo weer uit de prullenbak peuteren om ze weer aan te trekken. Maar de scheuren in de zool werden iets te groot en de stiknaden begonnen los te laten.

Kort geleden liep ik gehaast een schoenenzaak binnen en besloot, na wat wikken en wegen, om een paar Cruijff schoenen te gaan passen. Het was vooral het uiterlijk moet ik bekennen waardoor ik al snel overstag ging; zwart wederom en met een wit logo. Ik had geen zin om in een fluorescerende schoen te gaan lopen.

Tot mijn ontsteltenis zag ik, na vier potjes, dat het stiksel van de linkerschoen ter hoogte van mijn dikke teen losliet. Het vorige paar had daar jaren over gedaan en nu al naar 4 keer! En het is ook niet zo dat ik een veeleisende voetballer ben die continu aan de bal is. Verre van dat zelfs. Ik hang meestal maar wat achterin de ervaren speler uit te hangen.

En de laatste keren merkte ik tijdens het voetballen, als ik stilstond, iets merkwaardigs op, een stank namelijk. Ik rook aan mijn oksel en mijn t-shirt, maar daar kwam het niet vandaan. Het waren uw schoenen! Bij nadere inspectie bleek het materiaal van de schoen ook geen leer te zijn, maar een of ander soort kunststof, iets nylon-achtigs. Materiaal dat je niet om je voeten moet binden.

Vanochtend kwam de was uit de wasmachine en ik snoof een paar keer met mijn neus: gatver, weer die geur. Mijn vriendin wilde de kleren ophangen, maar ik maakte haar attent op de meur. Er zaten twee paar sokken in die in uw stinkschuiten hadden zitten zweten en die hadden de hele was aangestoken. Daar kon dus geen Unilever parfum tegenop.

Ik heb de hele was nog een keer laten draaien met nog meer wasmiddel. Zelfs na die tweede keer was de meur nog steeds niet vertrokken. Daarna heb ik ze een halve dag in de biotex laten soppen. Nu hangen ze te drogen op het balkon. De meur zweemt er nog aan.

Net nu de wereld in de brand staat van de vluchtelingen en het Nederlands elftal een paar schoppen in zijn kloten heeft gekregen, gebeurt me dit. U stond voor kwaliteit, maar ook uit die droom ben ik weggejaagd. Uw schoen is geen schoen, het heeft alleen maar de schijn van een schoen. Hij is waardeloos, toch kostte hij 60 euro en stinkt hij ook nog eens de spuigaten uit.

Om mijn geld terug te claimen, moet ik de schoen terugbrengen, maar ik schaam me voor die geur. Ook ben ik bang, als ik de tas open, dat alle alarmbellen afgaan en dat ik beticht wordt van een terroristische aanslag. En ik heb er helemaal geen zin in om dat allemaal te moeten ondergaan, ik kocht het paar om er jaren mee te doen, niet een maand. Misschien kan ik ze beter doneren aan de wetenschap voor schimmelonderzoek.

Dat wilde ik u laten weten, want zit er aan te denken om uw schoenen aan te klagen. Anders trekt u ze zelf een paar keer aan, dan kunt u een ijzeren revolutie gaan ontketenen bij uw schoenmakers.

groeten,

Albert.