‘De schoonheid van het leven is de vergankelijkheid,’ zei Karsten Kroon tijdens de Giro d’Italia. ‘Net als jij,’ voegde de co-commentator toe. ‘Zeker,’ zei Karsten, ‘we willen het allemaal zo lang mogelijk vasthouden, maar dat gaat niet’. Wat precies de schoonheid daarvan is, werd niet gezegd, wellicht is dat de berusting die ervan uitgaat.
In dezelfde week hoorde ik: ‘Voetbal gaat om de sportprijs, niet om de schoonheidsprijs,’ aldus een analist na de verloren finale van Feijenoord in de Conference League. Het mag ook lelijk, wordt er wel in sportkringen gezegd, als er maar gewonnen wordt.
Hemelvaart vandaag. In mijn jeugd, toen ik nog voetbalde, hadden we op die dag altijd een toernooi in Meppel, ook wel het Meppeltoernooi geheten. Lange reis, goeie tegenstanders. Ooit wonnen we het toernooi toen ik een jaar of zestien was. Dat was wat, want dat was nog nooit gebeurd in de historie van de club, met dank aan een nieuwe trainer die altijd hamerde op discipline. We zongen ons schor in de bus op de terugreis naar de eigen kantine. De meeste ouders en trainers werden dronken. We hebben met een aantal spelers en de trainer op de middencirkel van ons eigen hoofdveld gepist, puur voor de eeuwigheid. Getrouwde mannen zaten achter mijn moeder aan, zo bleek toen we eenmaal thuiskwamen. Ze stonden als jakhalzen te hijgen in en rond het huis. Het liep goed af, met dank aan het slot op de slaapkamer.
Ik moest er vandaag aan denken, aan het Meppeltoernooi, de traditie. Dat ik ooit tegen Pieter Huistra (8 interlands) stond: kansloos. Hij speelde me helemaal zoek op de rechterflank.
Op de Albert Cuypmarkt, in de luwte van een tiental ballonen aan een zwenkdraad, dacht ik aan het Meppeltoernooi, temidden van de gekste mensen. Al die verschillen, uit de hele wereld, in een mengelmoes van stijlen. Ik keek mijn ogen uit, zo mooi en zo veel mooier dan de finale tussen Feijenoord en AS Roma van gisteren waar de schoonheid in de kleedkamer was achtergebleven.
Dit stukje delen
