Al enige tijd, misschien al wel jaren, probeer ik een gedicht te schrijven over het verleden dat ik kwijt begin te raken.
Hoe ik eens was. Jonger.
Ik schrik er meestal van als mijn geest een duik maakt naar het verleden.
Die schrik die ik net noemde, komt overeen met het idee dat je jongere ik aan een touw hangt dat op het punt van breken staat. Dat het zo afgelopen kan zijn, met dat contact.
De angst in de ogen van je jongere zelf. Echt geen pretje.
Maar het lukt dus niet, dat gedicht. Jammer, want meestal schrijf ik maar wat; intuïtief, spontaan en vaak in goede gezelschap van iets alcoholisch. En vaak verzandt het dan. Maar nu staat het al mijlenver vantevoren vast waar het over zal gaan en hoef ik eigenlijk alleen de woorden nog op te schrijven.
Althans.
En misschien is dat ook wel een onderdeel van mijn huidige zelf, dat ik beter weet waarover het moet gaan, in een gedicht.
Misschien wil ik het ook wel niet. Is het onvoltooide synoniem met niet volwassen willen worden, terwijl ik dat eigenlijk allang ben, normaal gesproken.
En nu ik toch eerlijk ben, dit is tevens een soort van experiment of zo’n verslag als deze (the making of something that didn’t succeed), misschien een nieuwe vorm oplevert. Poëtisch proza, zoiets-achtigs, maar veel fiducie heb ik er niet in, want iets spontaans concretiseren is de duivel verzoeken, nietwaar?
Waar was ik?
Ik las net het stukje terug dat ik meestal maar wat schrijf. Ik hou dus niet van voorspelbaarheid. Een gedicht met een te duidelijk doel is me helaas niet gegeven te schrijven, ondanks dat ik er wel heel veel zin in had om ermee te gaan beginnen. Omdat het me zo aangaat. Angst is zo heerlijk tastbaar. En nu zit ik in een of ander experiment over iets dat gedoemd is te mislukken.
Het lukt dus niet.
Maar het geeft eigenlijk niet. Toch?
En denk nou niet van: eindelijk komt die beste man tot zinnen, want erin berusten is het halve eieren eten. Laat het lekker gaan.
Nee, ik berust er niet in dat het niet lukt. Ben je gek?
Ik hou je vast jongen!
Ik laat je nooit meer los!
Hoor je me?!
NOOIT!!
