Lichtjaar

Ardennen.

Hoog in de lucht knippert een vliegtuig voorbij, tussen de sterren, terwijl ik zat te denken aan de aanval van twee Rottweilers uit Nieuw Beerta op voorbij wandelende Brabanders. De honden waren waarschijnlijk ontsnapt, zo had ik in de krant gelezen.

De gedachte daaraan had te maken met geritsel in de bosjes tegenover mij. Welk beest zou dat doen, op dit late tijdstip? Ik ging me geen zorgen maken, zolang het niet als een hondsdolle op je afrent is het okay, toch? Het zal wel een egel zijn.

Daarvoor stond ik in het gras aan de voorzijde van het vakantiehuis met mijn dochter de sterrenhemel te bewonderen. Ik probeerde haar nog de diepte van de lichtjaren uit te leggen aan de hand van een zaklamp, maar ik faalde jammerlijk. Op haar vragen had ik geen antwoord. We keken vol ontzag en hielden elkaar vast. Ik hoopte nog op een vallende ster. Het universum werkte echter niet mee.

De vorige dag lagen we samen op een handdoek langs de rivier in de schaduw van een aantal bomen te lummelen. De wind en de zonnestralen speelden met de blaadjes. In mijn rechterhand zat een boek van Martin Bril geklemd. Ik had net de eerste column gelezen waar ik intens blij van werd en was voldaan achterover gaan liggen. Ik bedacht me hoe hij dit verwoord zou hebben wat ik nu zag en voelde. Zou hij iets puntigs hebben gezegd over het volk dat vlakbij is, jongelui met name, sommige tot in de enkels in het water met een flesje bier in de hand? Vast en zeker.

Het beroerde was dat ik mijn iPhone niet bij me had waar ik normaal gesproken aantekeningen in bewaar. Nu moest ik vertrouwen op mijn geheugen, waar ik niet al te veel vertrouwen in heb.

De mooie Briliaanse zinnen die ik onder de boom bedacht had over de simpele en ontroerende symfonie van vlagen wind, zonnestralen en het ritselen der bladeren, vlakbij een riviertje, met familie om me heen ben ik dus ook vergeten. Sorry daarvoor.

En op dit moment, alleen in de tuin, kijkend naar de sterren, kom ik maar niet van die Rottweilers af. Waar had dat mee te maken? Met het kwaad dat zomaar tevoorschijn kan komen als een dolle hond? De willekeur ervan?

Afijn, het was tijd om naar bed te gaan. De duiding van het kwaad kon wel even wachten.

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , . Bookmark de permalink.