Begin dit jaar zag ik de finale van het WK darten. Een weergaloze partij waarin een oude legende, Phil Taylor, vernederd werd door een nieuwe, Rob Cross.
Het is een beetje een sjofele sport dat darten en dat is juist fijn, want er zijn al te veel sporten die zichzelf te serieus nemen. Het heeft een bijzonder fenomeen in zich, namelijk de negen-darter. In drie beurten met elk 3 pijlen 501 punten gooien. De perfecte leg. Extreem moeilijk, maar als het je lukt, klapt iedereen zijn handen stuk, vanwege de pure schoonheid. Het is het exact voldoen aan een verwachtingspatroon en als die verwachting van een volle zaal hooggespannen is, en dat is de nine-darter, dan is de inlossing bevrijdend en weergaloos. Einstein zou dat wel begrepen hebben.
De mooiste die ik op Youtube zag: Raymond van Barneveld in Blackpool, 2010 (mooie plaatsnaam ook) . Engelse commentator gaat al stuk na de tweede worp en zegt lyrisch: Like a marble figure in the Rijksmuseum!
Commentaar op Youtube: I just love the anticipation from the crowd during the last 3 darts. Dat bedoel ik.
Ik kan me herinneren dat ik ooit in Groningen in een sportzaak dartpijltjes kocht. Je kon dan even ingooien om te bepalen wat voor soort pijltjes bij je pasten, qua gewicht en vorm. Als ik eraan terugdenk dan krijg ik het weer warm, omdat ik toen zo’n zin kreeg om te gooien met die dingen en hoe ik mijn vrienden in zou maken. Ik gooide natuurlijk meteen fantastisch, zoals u van me gewend bent. Maar geen negen-darter. Als u dat verwacht had, moet u uw verwachtingen even bijstellen.
Mijn geheugen dacht dat die sportzaak aan de Lage der A was, de mooiste straatnaam ter wereld. Je hebt ook Hoge der A, maar daar vind ik niks aan. Mijn moeder werkte in een kantoor aan het Lage der A. Daar zal de voorliefde voor die naam wel zijn begonnen.
Op oudjaarsavond kwam ik er achter dat ik ook last heb van een winterdip, vanwege een gebrek aan verhalen omdat je zo veel binnen zit. In de winter is het lastiger schoonheid te zien, ben je meer aangewezen op je verbeelding, of een potje darts. Dan vergeet ik het motto van Martin Bril bijna: Als schrijver heb je de plicht schoonheid te vinden, zonder in de put van de ernst te vallen. Ik zou eraan toe kunnen voegen dat je soms geduwd wordt, maar dat doe ik niet.
Een paar dagen geleden fietste ik door het het Oosterpark, waar het donker en vochtig was en ik dacht aan het gebrek aan inspiratie. Ik herinnerde me dat mijn zoontje graag naar reclames kijkt omdat ze vreemd zijn. En dat vindt hij leuk. Die van Tele2 bijvoorbeeld. Ik dacht, misschien moet ik ook zoiets doen:
Hoge der A? Nope.
Lage der A? Yep!
Courtney Barnett? Yep!
Nick en Simon? Puke!
Negen-darter? Yes!!
Stukjes van Albert? Yep!
Censuur? Hell no!
Blote billen? Hell yeah!
Op naar de lente!
