Ik had last van puisten op mijn kont die ik niet uitgeknepen kreeg. Superirrant. Misschien heeft u het zelf ook weleens gehad. Je voelt aan een puist die je niet kunt zien en je denkt: dit varkentje ga ik wel even wassen. Je knijpt eerst zachtjes om te voelen hoeveel kracht je moet zetten, maar al gauw is het duidelijk dat hij zich niet zo snel gewonnen geeft. Dus op een gegeven moment knijp je zo hard als je kunt, maar die gasten geven geen krimp en trekken zich nog verder terug de huid in. Puur om je te sarren als je het mij vraagt. Als straf krab ik ze dan meestal open, maar mijn nagels waren niet scherp genoeg. Zodoende kwam ik op het lumineuze idee er broodkruimels op te leggen.
Het duurde bijna een half uur voordat de eerste vogels zich kwamen melden. Mussen met name, maar daar zat ik niet op te wachten, ik wilde merels, zwarte met gele snavels. Of nog beter, raven.
Ik weet niet of jullie wel eens vogels op je blote achterwerk hebt laten lopen, maar ik kan je zeggen dat het niet meevalt om dan stil te blijven liggen. Die pootjes. Mozeskriebel!
Je zou maar geïnteresseerd zijn in fijnzinnige kunst en dan dit weiland voorbijlopen met die vogels op mijn witte kont, dacht ik. Alsof je een bitcoin ziet liggen in de branding.
Terwijl ik me zat te verbijten van plezier hoorde ik in de verte stemmen en, erger, hondengeblaf.
Ik raakte in paniek, me beseffend dat ik zogenaamd kunstzinnig naakt in dit weiland lag van een hardwerkende boer die dat stadse gedrag van mij vast niet kon pruimen. Straks werd ik gespeerd door een drietand en heel ongemakkelijk midden in dit weiland tentoon gespreid, als een kermisattractie, waar die slinkse boer weer geld voor zou vragen.
Snel kwam ik omhoog, waardoor de vogels wegvlogen, wat een mooi gezicht was, stelde ik me zo voor, want ik kon het niet zien zo druk had ik het met rennen naar de kant waarvan ik vermoedde dat daar een verharde weg was, ondertussen vloekend van de pijn aan mijn broze voeten.
Iemand schreeuwde “stop!”, met een duidelijk Frans accent, waardoor ik nog sneller ging rennen. Pal daarna een doffe knal. Ik viel voorover en kermde van de pijn. Bloed gutste van mijn billen zo in Frans grondgebied. Godsamme, die puisten waren nu wel open gehageld, maar was dit niet wat overdreven?
Pap? Pap!?
Huh? Ja?
Wat droomde je? Je gilde.
Eh.. gaat je niks aan.
Dit stukje delen
