Ik dwaal af en toe wezenloos door het huis. Wat ga ik doen? Een potje schaken met de kleine? Een vuurwerkbril inleveren bij een school omdat daar om gevraagd werd? Maar dan moet ik naar buiten en is het dan niet druk bij die school?
Hatsjoe! Sorry, ik nieste twee keer. De eerste keer vrij in de lucht en de tweede in mijn elleboog. Op mijn leeftijd reageer je niet meer zo snel.
Ik weet niet welke liedjes in uw hoofd momenteel te beluisteren zijn, in de mijne gaat het heen en weer tussen Alleen de vogels vliegen van Oost naar West Berlijn en 15 miljoen mensen op dat kleine stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde.
Dat vogellied hoor ik als ik naar de binnentuin staar en de vogels benijd die onbekommerd aan het doen zijn wat ze altijd doen. Nestjes bouwen bijvoorbeeld.
Dat andere lied schiet door mijn hoofd als ik op internet berichtgeving zie van de burgerlijke ongehoorzaamheid die dit weekend in bossen en stranden opsteekt als terugkerend onkruid. Brabantse ic-artsen huilden toen ze die beelden zagen.
Gisteren las Tommy Wieringa een prachtige column voor bij Mundo met ook aandacht voor de stilte die gepaard gaat met deze crisis. Vond ik een goed punt. Talkshows zonder publiek bijvoorbeeld, ik vind het wel fijn zonder klapvee. Minder auto’s, ook prima, om maar wat te noemen. Op jezelf teruggeworpen worden, kwam ook langs. Dat valt niet voor iedereen mee: Ben ik dat?? Help!
Leven tussen hoop en vrees, zo voelt het voortdurend. Juist nu we lijden mogen we elkaar niet lichamelijk troosten. Hoe zielig is dat? Arme wij.
En vanochtend lag er een verdrietig briefje in de brievenbus. Buren die we niet kennen hebben een doodgeboren kindje die ze niet kunnen begraven op de reguliere manier. Nu willen ze de afscheidsceremonie houden in de binnentuin en vragen daar begrip voor. Ik kreeg er natte ogen van.
Gisteren stond ik bij de kassa van de Albert Heijn. Voor me was een stel aan het afrekenen dat alleen oog voor elkaar had en niet voor de anderhalve Corona meter. Ze waren verliefd en konden niet stoppen met glimlachen. Een vrouw die haar boodschappen aan het inpakken was, zei met felle ogen dat de jongen afstand moest houden. Sorry, zei hij nonchalant. Straks wordt uit voorzorg verliefdheid nog verboden, want daar ga je elkaar juist van aanraken.
We zijn aliens geworden op onze eigen planeet. Ik geef bij deze iedereen van harte science-fiction knuffels. Nou niet iedereen natuurlijk, bij wijze van spreken.
Dit stukje delen
