Mijn knie is stuk. Om precies te weten wat er aan de hand is, lig ik met de helft van mijn lichaam in een enorme machine voor een mri-scan. Het maakt nogal veel lawaai, zei de mevrouw van de kliniek, daarom krijg ik een koptelefoon op. Welke zender wilt u? Doe maar een nieuwszender, zei ik, radio 1 ofzo. Mijn ervaring is dat gepraat de tijdsbeleving het gunstigste gezind is, vandaar.
Het gaat beginnen, klonk het dreigend in de ruimte. Ik keek met ontzag naar de machine voor mijn neus, in bedrieglijke zachte kleuren. Siemens stond erop. Een onheilspellend geluid maakte zich van de ruimte meester. Ik sloot mijn ogen en probeerde te focussen op het gesprek van de radio dat ik helaas maar amper kon horen. Ver weg hoorde ik de volgende opmerking: Tegenwoordig ben je al verdacht als je op de universiteit werkt. Wetenschap is ook maar een mening.
Ik kreeg enorme jeuk in mijn benen die ik beslist niet mocht bewegen. Lag mijn lichaam, mijn arme knie met name, in een mening? Of in een wetenschappelijk scanapparaat?
Anderzijds, het was wel een heel eng apparaat. Ik was als de dood dat ik er verder in moest en of ik dan niet in paniek zou raken. En die geluiden, dat kon toch niet gezond zijn? Voor hetzelfde geld hadden ze een geluidsband opgezet en tekende die mevrouw nu mijn knie na in haar hokje achter mij. Je moet er maar op vertrouwen dat ze je niet in de maling nemen.
Het kwam me ironisch voor dat ik die opmerking hoorde terwijl ik met de modernste technieken werd doorgelicht. Ik dacht aan de roepende minderheid, aan corona, aan een hachelijk avontuur in een lift die plotseling stilviel en hoe er toen kortsluiting ontstond in mijn hersenen, aan dat arme ventje in Marokko.
Ontwrichting daar moest ik ook aan denken. Toen de boekdrukkunst werd ontdekt (gedekt zei autocorrect) waren er lieden die het niet zagen zitten met deze nieuwe vorm van massacommunicatie omdat zo ook het verkeerde woord verspreid kon worden. De parallel met internet is makkelijk te trekken. De ontwrichtende krachten daarvan zijn minstens net zo sterk als de magnetische krachten van de donut waar ik in lig. Niemand die je erover hoorde, toen.
Het allerergste van deze alarmerende populistische domheid is dat je humeur er zwaar onder lijdt. Vooral omdat je er heel veel energie in moet steken om het vertrouwen weer terug te krijgen. Zeker met zo’n knie.
Dit stukje delen
