Johan Simons

Een herfstkop
met een stem die kraakt
als een oude boom
op een wind’rige dijk

Klanken takken hakkelend
in woedende woorden
een stokkende adem
struikelend over de uitleg:

je moet, je moet..
ik, ik, ik..
aarghh..!

Zoekend naar de waarheid
in de doos van Paradox
gelukkig brekend
bij de dood van zijn zoon

Een immer klimmend kind
dat kunst heeft omarmd.

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column, poëzie met de tags , , . Bookmark de permalink.