Ook de overgebleven hamster is nu ter ziele. Ze heette Funny.
Vera wilde haar eten brengen en schrok zich een hoedje toen ze het beestje in het zandbakje zag liggen met de pootjes half omhoog. Ze begon te huilen en snapte niet dat ze in dat zandbakje lag. Joy (de andere hamster) lag destijds vredig in haar huisje, maar Funny lag nu pontificaal in dat zand. Een beetje luguber misschien wel, aan de ogen van mijn dochter te zien.
We spraken af haar de volgende dag te begraven naast haar moeder Joy bij de boom in de binnentuin. Ik stopte haar in een kartonnen medicijnendoosje met een lepel omdat ik haar niet wilde aanraken. Een beetje zand kwam mee in het doosje.
De volgende avond was ik aan het basketballen met mijn zoontje toen Vera aan kwam lopen met het medicijndoosje dat ze even omhoog brach Tim Ik was het alweer vergeten.
Uit de kelder pakte ik een stuk gereedschap (plakspaan) dat dienst deed als schep. Gebroederlijk liepen we naar de begraafplaats. Het was nu licht, de vorige keer was het donker. Ik was minder geraakt dan de vorige keer, merkte ik. Ook de kinderen leken minder aangedaan, alsof we dit al deden op routine. Met berusting. Dit hoorde bij het leven, maar hoe klein ook, de uitvaart diende gepast uitgevoerd te worden.
Tim wilde perse ruiken aan het doosje. Het stinkt, zei hij. Ik legde het doosje in de ondiepe kuil.
“Nog een hele prettige dood,” zei Tim. “Dat kan niet,” zei Vera. “Ik meen het,” zei hij gemeend.
Ik kwam niet tussenbeide en dacht aan het stukje dat ik erover wilde schrijven.
“Ik vond je liever dan Joy,” zei Vera. “Oh,” zei Tim “dat mag je niet zeggen!” “Ja maar, het is wel zo,” zei Vera.
Waar ik op hoopte, gebeurde: ze gingen ook een liefdesrondje lopen voor haar net zoals ze deden voor Joy.
Na afloop van het rondje, toen we naar de uitgang liepen, zei Tim: “Pap, hoe zeg je niet leuk in het Engels?” “Not funny,” zei ik. “Dan weet ik een titel,” zei hij vurig, “It’s Funny, but it is not funny.”
“Jeetje, ja dat is een mooie,” zei ik stomverbaasd.
Dit stukje delen
