Ik zapte laatst weg bij DWDD omdat Patricia Paay iets mocht vertellen over haar nieuwe beeldenroman. Het programma is in dat opzicht een irritante en hoerige marktkraam waar men een aantal minuten zendtijd krijgt om hun vleeswaar aan te prijzen.
De volgende dag zag ik een tweet van Jan Kuitenbrouwer die een morele oprisping kreeg van de column van Nico Dijkshoorn over Patricia en zijn angsten voor haar. Volgens Kuitenbrouwer was Dijkshoorn een Theo Maassen wanna-be (Maassen bekende ooit dat een vriend van hem Paay wel een lekker ding vond omdat hij aan necrofilie deed.).
Hoe dan ook, toch een beetje spijt dat ik had weggezapt.
En vandaag las ik een column van Theodor Holman (what’s in a name?) die bekende dat hij geneukt heeft met La Paay. Een betere column dan die van Nico. Grappig ook. Hilarisch bijna.
Toch deed het me pijn, want ik had na de column van Nico Dijkshoorn hetzelfde idee als Theodor Holman. Haar boek schreeuwt om zo’n reactie. Terugnaaien! Wat dat betreft is Theodor Holman in goed gezelschap.
Alleen ben ik er niet aan begonnen. En hij natuurlijk wel.
Vandaar de pijn, snapt u?
Dat ik mosterd ben.
Een luilak.
En ik moet bekennen dat ik meneer Holman hoogstwaarschijnlijk niet na had kunnen doen, laat staan overtreffen.
We zullen het echter nooit weten.
Maar de volgende keer dat een of ander halftalent het gore lef heeft om zijn sexleven op te biechten, en plein public, wilt u dan zo vriendelijk zijn om meneer Holman stevig vast te binden aan zijn burostoel?
Bedankt alvast.
En wie weet vind ie het nog lekker ook.
