In de Groene Amsterdammer stond een tijdje geleden een stuk over de lange arm van Rusland die roert in het hart van onze democratie, namelijk het ‘vrije debat’.
De journalisten kwamen een vrouw op het spoor die geld steekt in een website, Voice of Europe, die moedwillig nieuwsberichten aanpast om migratie en politiek links in een kwaad daglicht te zetten.
Voor haar is de opruiende nieuwssite gewoon een ‘business opportunity’, zo vertelt ze. ‘Net zo goed als dat ik ook geld in kunst en vastgoed steek.’
Ik wilde zeggen dat toen mijn broek afzakte, maar ik zat op de plee toen ik het las, dus van die broek hoefde niet meer.
Kunst, vastgoed, propaganda. Een mooi rijtje inderdaad.
Dat sommige lieden op ideologische gronden leugens verspreiden voor zogenaamd een betere wereld, dat vind ik nog te billijken. Maar omwille van geld? Als een melkkoe? Populisme als verdienmodel? Je zal het maar te horen krijgen op een feestje als je in gesprek bent met die leuke onbekende vrouw terwijl je net een stukje Turks brood met humus aan het wegkauwen bent.
“Ja, ik investeer in de Europese Breitbart, net zoals ik investeer in kunst en vastgoed.”
Dan komt dat stukje brood toch zo weer je muil uitgevlogen? Met een beetje geluk in het gezicht van die vrouw, of in haar decolleté. Maar, zul je net zien, het stukje valt van ontzetting in je huig waardoor je bijna stikt en zij jouw leven redt met een beuk tussen je schouderbladen.
Dit stukje delen
