Hard

Sorry dat ik u alweer lastig val met iets geheel onbelangrijks, maar ik ga het toch maar vertellen anders krijg ik een maagzweer. Gisteren keek ik, geheel overbodig, naar x-factor.
Net zoals het weer een spelbreker kan zijn, zo kan een cliché of een keelontsteking roet in het eten gooien. Afgezien van de voorspelbare liedjes waarmee je wordt doodgegooid, grossiert de jury in gemeenplaatsen die de trommelvliezen irriteren.
Wat mij vooral stoorde was dat de jury steeds maar weer de werklust, ijver en inzet van de kandidaten aan zat te prijzen. Dieptepunt was een aflevering waarin Ali B. zijn mening over het kinderpornokoor ‘Be Brave’ inleidde met een anekdote dat hij zijn laptop was vergeten en op zaterdagochtend in de studio kwam en daar de sterretjes zag die al weer druk aan het oefenen waren. Wat een toewijding! De ochtend na de show alweer vroeg in de touwen om nog beter te worden! Hartverwarmend, nietwaar?
Als je keihard werkt, dwingt dat respect af, wilde Ali B. maar zeggen. Dat straalde ook van de gezichten af van de jongens: wij verdienen het, wij werken er keihard voor.
En daar wringt de schoen. Hard werken heeft als het goed is niks te maken met muziek. Het verband tussen hard werken en ergens recht op hebben in de muziekwereld is zo krom als een banaan.

Musici zijn geen atleten of mijnwerkers, zij zijn immers gestuurd door hogere machten om ons te troosten met gelukzalige klanken. Waarmee ik maar wil zeggen dat hardwerkende musici des duivels zijn!

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.