Hagel

In onze straat was het een paar weken geleden kortstondig oorlog. Mitrailleurvuur in een buurtcentrum vol met kinderen: 1 dode, 2 gewonden en een heleboel angst en ongerustheid dat als een schokgolf door de straat ging.

Niemand weet precies waarom het gebeurde en wie de daders waren, maar alles wijst in de richting van een afrekening tussen rivaliserende drugsbendes.

Al vrij snel kwam er commentaar uit de buurt en bijvoorbeeld via Frits Barend dat de waarnemend burgermeester niet was komen opdagen en meestal werd er bijgezegd dat de vorige burgermeester, Van der Laan, dat wel zou hebben gedaan.

Van Aartsen, waarnemend burgermeester, zei dat hij nu eenmaal zo werkte dat hij eerst alle feiten op een rijtje wilde hebben voordat hij ergens naartoe ging. Het zou kunnen dat hij altijd zo berekenend te werk gaat, ik heb dat niet onderzocht.

Eenmaal op de locatie praatte hij lang met enkele buurtbewoners. Hij nam er de tijd voor. De media vroeg ’s avonds weer of hij niet eerder had moeten komen. Van Aartsen zei dat dat sentiment niet leefde onder de mensen die hij sprak, niemand had hem daar op aangesproken. Het speelde alleen bij de media, zei hij.

Van Aartsen kondigde maatregelen aan en zo geschiedde. De buurt is inmiddels de veiligste buurt van Amsterdam. Overal is politie en er zijn camera’s geplaatst. Heel fijn allemaal, maar dat kalf was al lang in die put gevallen.

Ik ben geen fan van Van Aartsen, ook niet van zijn partij, maar we moeten niet vergeten dat onder Van der Laan te weinig gebeurde aan de veiligheid en de decriminalisering in deze buurt, hoe lief hij ook was.

De VVD is van oudsher fan van repressie, de progressieven steken liever tijd in programma’s ter voorkoming van crimineel gedrag. Het lijkt een beetje op dat oude nurture-nature debat, waarvan we nu weten dat het niet het ene is of het andere, het is beide. Dat geldt ook voor jeugdcriminaliteit: goed gedrag belonen en fout gedrag bestraffen.

Terug naar Van Aartsen. Die stond de pers dus te woord voor het buurthuis en hem werd gevraagd of hij niet te laat was. En toen kwam het. De aanleiding waarom ik toch in de pen ben geklommen iets over het brute geweld te schrijven. Tijdens dat gesprek met de pers, in het donker, begon het opeens keihard te hagelen. En het was al zo koud. Het mooie was dat Van Aartsen gewoon doorsprak, terwijl de hagelstenen boos en verticaal door het beeld vlogen alsof God zijn steentje wilde bijdragen aan het verder vruchteloze debat. Dat is ook VVD.

Vanwege die hagel zou ik willen pleiten dat het dak eraf moet in Den Haag. Dan wordt het wat menselijker, anders kun je die debatten gewoon overlaten aan politiek geprogrammeerde chatbots. Met het verschil dat bots leren van hun fouten.

Nog even over dat kalf, want dat lijkt me toch de kern van dit buurtprobleem. Alleen kun je niet zo veel doen, dus ik zou alle kalveren in Nederland willen aanraden eens het Malieveld op te gaan zoeken en daar lekker te gaan grazen en te boe-en dat je toch niet altijd wil verdrinken in die stinkende put, dat je wel iets beters te doen hebt.

Bijvoorbeeld met zijn allen de film kijken: De jongen met een fiets, van Jean-Pierre en Luc Dardenne. Een film over een jongen zonder moeder en een vader die hem moedwillig in de steek laat. Een rauw sociaal drama.

Dit stukje delen
Dit bericht is geplaatst in column met de tags , , , , , , , . Bookmark de permalink.