Ik zag een aflevering terug van Langs de oevers van Jangtze met daarin een heel lieve man, meneer Chen, die wanhopige mensen ervan weerhield om van een 60 meter hoge brug te springen. Hij had er al 285 gered. Wat een held.
De fotograaf Ruben Terlouw kwam in contact met de laatste man die gered werd. Deze wilde springen omdat hij was beroofd van drie maanden salaris door een corrupte baas. Hij durfde het niet te vertellen aan zijn vrouw en zijn zoontje. Meneer Chen praatte hem moed in als een volleerd sociale hulpverlener. Goed eten, slapen en drinken, dan kon hij het zeil weer hijsen, zo was de remedie. Chen was zelf alkoholist geworden, om de ellende die hij elk weekend meemaakte weg te kunnen spoelen.
Tussendoor waren we getuige van een huwelijksaanzoek in een Kentucky Fried Chicken restaurant. Chinezen gebruikten een snelvoedselrestaurant wel vaker voor dat soort gelegenheden. Is zo’n treurig kot nog ergens goed voor. Dat huwelijksaanzoek was superknullig, maar desondanks mega-ontroerend.
Het contrast met het Westen was evident. In de afsluiting zei de fotograaf dat gezichtsverlies extreem zwaar weegt in China, zelfs reden om van een brug af te springen. Mooi woord, gezichtsverlies. Pijnlijk lijkt me ook, zonder gezicht verder te moeten en waar vind je hem weer terug?
Ik zou een maatschappij die zo veel druk legt op een burger niet omarmen, toch zou het mensen in het Westen sieren als ze van schaamte niet meer wisten wat ze moesten doen, bang om hun gezicht te verliezen, want de ongebreidelde schaamteloosheid die je hier vaak meemaakt, is eigenlijk veel barbaarser. Ik moet hierbij denken aan Trump, gek genoeg. Het kan ook je buurman zijn natuurlijk, met die blote bierbuik en zijn slechte grappen.
Toch maar even over Trump dan, de mega-ordinaire miljardair, omhooggekropen uit het slijk van de Westerse decadentie, die ’s ochtends in de spiegel kijkt en ziet dat hij zijn gezicht heeft verloren en van de wederomstuit zich naar de Brooklyn Bridge spoedt om vlak voor de jump gered te worden door een indiaan die na afloop aan Trump vraagt of hij dat gedicht ook kent van Jules Deelder:
Toen M. van 8-hoog
naar beneden sprong
en onder zich
de auto’s zag,
dacht hij nog 1 keer
aan zijn dinky toys.
Vooral aan die ene.
Dit stukje delen