Peter Buwalda had tijdens zomergasten enige tijd nodig om tot de kern te komen waar het in het leven om draait, namelijk dat kunst, in zijn geval literatuur, troost biedt in de eenzaamheid van het bestaan. Dit werd treffend geïllustreerd door een fragment van een Braziliaanse taxichauffeur die zijn eenzaamheid in de auto verdrong met klassieke muziek.
Bij het laatste fragment, Buwalda kwam eindelijk los, zei hij dat het muziekfragment van de Rolling Stones prozac was. Had je een depressie, dan zou je alleen maar naar goeie muziek hoeven luisteren, dan had je geen anti-depressiva nodig, wilde hij maar zeggen. Muziek als medicijn. De vibes, de energie was afdoende tegen het ongemak des levens, waar hij natuurlijk helemaal gelijk in heeft, ware het niet dat hij het verkeerde fragment had gekozen.
Buwalda had het overigens zelf al erkend dat hij te vroeg was geroepen om Zomergast te zijn, in zoverre neem ik het hem ook niet kwalijk. Anderzijds is het wel weer jammer dat ik met dat excuus niet uit mijn slof kan schieten dat elke Jan Boerenlul bij zomergasten iedere keer maar weer komt aankakken met muziek van the Beatles, the Rolling Stones of het allerergste: Queen. Een cliché op zijn tijd mag natuurlijk best een keer, maar toch niet iedere keer!
Daarbij is prozac natuurlijk maar een slap middel. Leuk om een depressie te lijf te gaan, maar je kunt het niet gebruiken om eens lekker uit je dak te gaan. Ik zou willen pleiten voor wat meer radicale muziek en de daarbij passende gevoelens voordat we allemaal in slaap worden gesust.
In de documentaire over Normaal die ik een tijdje terug zag, zat dat element ook waar ik naar op zoek ben, namelijk dat bandjes, of datgene wat ze uitstralen een gevaar vormt voor de gevestigde orde. Burgemeesters en wetdienaren waren in de tijd dat Normaal volle zalen trok, bang dat de band opriep om het gemeentehuis te bestormen. Eigenlijk een punkband dus dat Normaal.
Datzelfde overkwam me laatst toen ik op zoek ging naar de top 5 van mooiste nummers voor een feest waar ik nooit ben geweest. Ik stootte op een beeldfragment van The Cure en ik kreeg meteen zin om naar Den Haag te gaan en Mark Rutte zijn broek naar beneden te trekken. En ik bedoel dan zonder dat ik eerst vraag of hij zijn riem af wil doen. Nee, rats, in één keer omlaag.
Ook kreeg ik zin om de hemel te bestormen, of een bierkaai.
Robert Smith ziet er in die clip uit alsof hij nog op de middelbare school zit. Ontroerend. Wat ook leuk is dat de bandnaam “The Cure” Buwalda gelijk geeft.
Stel je even voor dat je een enerverende zomergastavond met mij hebt gehad (je hebt gelachen, gehuild en je tenen gekromd) en dan zie je dit als laatste muziekfragment:
Laten we afspreken dat we volgende week zaterdag 10:15 pm dit met zijn allen gaan luisteren met de ramen wagenwijd open. En dan schreeuwen we met zijn allen: Drip drip drip drip drip drip drip drip ..!!!
Dan regent het genezing in de straten en doet Mark Rutte uit zichzelf zijn broek naar beneden. Gewoon omdat hij daar zin in kreeg. Je reinste vrijheid.
Dit stukje delen