Met de auto richting S. gereden. Onderweg gestopt bij een vervallen huisje. Een deur klapperde open toen een auto voorbij jakkerde en ik glipte naar binnen. Er stonden een paar verkeersborden in en oud meubilair. Het was er niet heel plezant, vanwege de langs scheurende auto’s en het geklapper van de deur. Ook kreeg ik het idee dat het huisje elk moment kon instorten.
Even later stopte ik in de buurt van een groot viaduct. Daar was ook een klein hokje waar ik in ging. Er zat een pompinstallatie o.i.d in de vloer. Bij de wand hing een oude schakelkast. Het was lastig te zeggen of het hokje nog in gebruik was. Naast de ingang hing nog een verroeste sleutel met een naam erboven. Ik sloop weer terug, bang om iets te veranderen.
Via omweg S. bereikt en auto geparkeerd bij de Lidl (gratis). Rondje in het dorp gemaakt.
Ook daar gelukkig veel verval en aangename rommel tussen de gepoetste kitsch (voor de toerist). Gelukkig wel, in Nederland moet je daar heel lang naar zoeken, daar wordt alles opgeruimd.
Overal brocante, huisvlijt, prullaria en kunstzinnig bedrog. Bij een overdekking op een plein had een air-brush schilder zijn waar uitgestald. De handelaar zei enthousiast ‘bonjour’ tegen me. Ik groette hem terug en ik oefende in gedachten de zin: ik vind het niet mooi, in het Frans. Je n’aime pas? Je deteste? Ik wist het niet meer. Gelukkig knoopte hij geen gesprek met me aan.
Bij de Lidl nog boodschappen gedaan. Vreselijk met al die Nederlanders, alsof ik thuis was.
De kassajufrouw keek me recht in de ogen aan bij het overhandigen van het wisselgeld, met een glimlach en een groet. Dat was prettig en heel anders dan in Amsterdam. Daar kijken de dames je nauwelijks aan.
——
Op de camping is er slecht internetbereik en de WiFi doet het alleen rondom de receptie.
Enerzijds is het prettig om het digitale bewustzijn kwijt te raken, anderzijds merk je pas hoe verweven het al is in je leven en krijg je een gevoel van ongemak. Elk jaar wordt het meer, zeker nu de bundels ook Europees zijn geworden.
Het oude vakantie vieren: twee telefoontjes naar het thuisfront in een telefooncel, verder niks, is ver weg. Dan kon je bij thuiskomst verslag doen. Nu houden we elkaar via WhatsApp op de hoogte, alsof geduld niet meer bestaat.
Als er wel goede verbinding was geweest had ik wellicht elke campingblues gepost op mijn blog. Dit lange epistel is het gevolg ervan. Sorry daarvoor.
Beeld van de dag: de wijnverkoper bij zijn kraam naast de campingwinkel. Er stond een bord bij de ingang van het pleintje: Vins ici.
Vanochtend keek hij even op vanachter zijn kraam toen ik broodjes ging halen. Er gaapte een enorme leegte voor zijn kraam. De keer erna zat hij voor zijn kraam op een stoel naar de mensen te kijken die toch niet naar zijn kraam kwamen. Ik kreeg zo’n medelijden met hem dat ik naar hem toe wilde lopen om wat te kopen.
Nu heb ik spijt dat ik het niet gedaan heb, aangezien ik net de Malbec uit 2009 soldaat heb gemaakt.
Morgen gaan we naar huis. Een dag eerder dan gepland. Vanwege het slechte weer en verminderde kans op file.
Bezwaar et au revoir!
Dit stukje delen
