Al een poos kom ik niet aan schrijven toe, terwijl er zo veel te schrijven valt. Man, ik word er somber van. En dan gaat Remco Campert ook nog dood. Dus nu moet ik wel, voor mijn gevoel. Actie.
Een half uur geleden bracht ik mijn zoon naar school en zette hem af bij de kruising pal voor het gebouw. Nadat ik een aai over zijn bol had gegeven en me af wilde zetten, gebeurde er zo veel tegelijk dat ik niet van mijn plaats ging: van links en rechts kwamen fietsers aangezet die allemaal voorrang namen, links achter me parkeerde een rode auto uit, tegenover me stond een moeder op haar koter in te praten en twee (tortel?)duiven scheerden langs mijn hoofd. Ik werd er blij van, terwijl ik doorgaans niet van de chaos ben. Met een glimlach zette ik me in beweging. Vanwaar deze verrukking?
Campert dood. Ik las zijn necrologie gisteravond, op de NOS-app. Ik ga hem uitprinten en inlijsten, zo mooi vond ik hem. Het komt te hangen naast een column van Martin Bril over een parkeerplaats, die ik ook nog moet uitprinten. Tekst als beeld. Als je me wilt leren kennen, dan moet je mijn gedichten lezen, had hij tegen zijn dochter gezegd, toen ze tegen hem zei dat ze hem niet kende. Ik voelde met de dochter mee, maar ben tegelijk jaloers dat ik zoiets nooit heb durven zeggen, aan de bar bijvoorbeeld, naast een onbereikbare dame. Dat heeft natuurlijk te maken met de kwaliteit van mijn armoedige schrijfsels. Dan kun je je gewoon wat minder bravoure veroorloven.
Hij woonde op kruipafstand van zijn kroeg, ook zo’n goeie zin.
Ik zie nu pas dat in Campert zo’n ding zit waarmee je op vakantie kan. In zijn naam bedoel ik, niet in hem zelf.
Om terug te komen op het begin, de droogte in de pen: laatst was ik in Paradiso bij een optreden van Claw Boys Claw en tijdens het geweldige concert dacht ik wel tien keer: ik moet hier wat over zeggen. Hoe kun je als 70-jarige nog zo goed rocken? Was dit Peter te Bos wel, of een vernuftig hologram? Misschien dat Peter te Bos zo makkelijk overeind blijft omdat zijn muziek staat als een huis, ook al gaat het dak er altijd af. De toegift ‘I wanna be your dog’ van Iggy Pop & The Stooges, beter wordt het niet.
Mijn vader zei trouwens, tijdens het vieren van de 12e verjaardag van mijn zoon, dat de dood onbegrijpelijk is toen hij het over zijn ouders had, die in de jaren 80 overleden. Ik knikte en dacht ongewild aan het onvermijdelijke (mijn hart sloeg ervan over) dat hij er niet meer zou zijn en dat ik hetzelfde tegen mijn zoon zou zeggen. Ja, het leven is raar, zei ik maar.
In de necrologie stond dat Campert in 2013 zijn eigen graf bezocht (zonder dat hij er al in lag natuurlijk) en vond dat het er goed bij lag. Hij voelde de aarde al zachtjes aan hem trekken.
Dit stukje delen
