Boyband

Gisteren keek ik samen met mijn dochter van negen naar een clip op youtube van Boyband One Direction om haar opvoeding een duwtje in de juiste richting te geven. Of beter gezegd, ik eiste dat ze even naar de clip zou kijken.
“Saai, papa.”
“Wacht nou even, zometeen komt het.”
“Pfff, ik doe mijn ogen dicht hoor,” protesteerde ze.
“Nee, niet doen. Je oren mag wel, maar niet je ogen. Kijk, dit bedoel ik, zie je wat die gast doet!?”
“Ja, hij rookt, dat doe jij ook. Is dat nou interessant?”
Ze gleed bijna van ergernis uit de stoel.
“Nee, maar zie je niet hoe lang die sigaret is?”
“Nee. Mag ik nu zelf weer verder?!”
“Nee, ik wil dat je dit ziet. Dit is belangrijk. Die jongen rookt niet zomaar een sigaret, hij rookt een joint.”
“Een wat?”
“Een joint, dat is Engels. Of pretsigaret op zijn Nederlands.”
“Ja, en??”
Ze schudde haar hoofd en liet haar armen moedeloos naar beneden hangen.
Godallemachtig, dacht ik, ik heb me veel te weinig met haar opvoeding bemoeid. Dit wordt nooit wat. Die kan nog niet eens een joint onderscheiden van een gewoon shaggie.
Ik zuchtte en zei:
“Nou, in die joint zit drugs en daar word je high van.”
“Ja, en??!”
Als mijn dochter van cartoon was gemaakt dan was er stoom uit haar oren gekomen van een meter of twee. Drie misschien wel.
“Nou, heel veel ouders hebben een klacht ingediend dat die jongen een joint opsteekt in die clip.”
Mijn dochter knalde van ergernis met haar rug tegen de rugleuning aan een begon met haar benen te wapperen alsof ze rugcrawl oefende.
“Papa! Ik wil nu zelf verder! Ga weg!”
“Rustig, ik ga zo weg, maar wacht even, dit is belangrijk. Want die band heeft hun excuses dus aangeboden voor die clip. Wist je dat?”
“Papa!!”
Ze sloeg me op mijn arm. Ik zei ‘auw’ voor de vorm en als ik van cartoon was gemaakt dan had ik haar armen in een knoop op haar rug gelegd.
De Youtube-pagina werd weggeklikt en ze toucheerde met het puntje van haar tong een snottebel dat uit haar linkerneusgat kwam zetten als een nieuwsgierig molletje.
“Wacht nou even,” zei ik terwijl mijn hand de controle over de muis probeerde terug te krijgen.
“Wil je trouwens een snoepje?”
“Ja, lekker,” zei ze meteen.
“Dan moet je eerst luisteren naar wat ik zeg. En die clip weer opzetten.”
Ze zuchtte diep: “Pap, je bent heel irritant vandaag zeg.”
“Nou, dan eet ik jouw snoepje wel op,” zei ik terwijl ik opstond.
“Okay,” zei ze, “ik wil wel een schatkistje.”
Ik haalde dat en praatte ondertussen op luide toon verder vanuit de aangrenzende keuken.
“Ten eerste moet je nooit excuses gaan aanbieden als je eerst iets met volle overtuiging gedaan hebt!! Alsof ze die clip per ongeluk gemaakt hebben?!”
“Hoe bedoel je? En wat is overtuiging nou weer?!”
“Nou, net als jij vanochtend toen je die scheet liet bij het ontbijt. Twee achter elkaar zelfs. Dan slaat het natuurlijk nergens op om daarna ‘sorry’ te zeggen. Zeker niet na die tweede.”
“Papa! Ik kon daar niks aan doen.”
“Echt wel, je deed je bil nog omhoog. Maar goed, ten tweede moet je als je later groot bent nooit gaan piepen als een tieneridool een jointje opsteekt. Zoals Mega Mindy.”
“Ik kijk nooit meer naar Mega Mindy,” zei ze terwijl ze hevig begon te smakken op een snoepje uit het schatkistje, “Dat is voor kleuters.”
“Wist je dat opa N. ook ooit een jointje heeft gerookt?”
Ze reageerde niet en wiebelde onrustig met haar benen.
“Ik ben dat nooit vergeten. Oma R. maakte zich zorgen omdat pappa ook een stickie had gerookt, maar opa N. lachte erom. Hij merkte er niks van, van dat jointje destijds. Dat vond ik wel leuk van opa, dat hij er zo relaxed mee omging. Snap je een beetje wat ik bedoel?”
“Nee. Mag ik nu verder?”
“Ik bedoel, je moet niet dingen gaan verbieden, dat werkt meestal averechts.”
“Ik mag van jou ook heel veel niet hoor. Ouders zijn zo irritant soms, ze maken zich zich veel te veel zorgen. Ik ben al negen hoor. Duh.”
“Ja, maar dit is anders. Die ouders die een klacht hebben ingediend, snappen niet dat.. Ach laat ook maar. Wat anders, van mij mag je als je wat groter bent best een keer een jointje opsteken, dat heb ik liever dan dat je One Direction goed gaat vinden.”
Ze luisterde niet of wat ik zei drong niet tot haar door.
“Je smakt,” zei ik tenslotte.
“Sorry.”
“Wat was je aan het kijken trouwens?”
“Spongebob.”
“Goed zo.”