Blauw op straat

Gisteren liep ik aan het eind van de middag door het o zo gemoedelijke Amsterdam Zuid, gewapend met m’n Konica. De hemel liet zich van zijn beste kant zien, waardoor mijn blik voortdurend omhoog was gericht. Ik schoot verscheidene keren goed raak. Er passeerde een politieauto, stapvoets. Ik schoot rustig verder. Even later, net nadat ik in een ruit had geschoten, kwam de politieauto me tegemoet met half geopend zijraam. M’n Konica stopte ik snel in de rechterjaszak en liet mijn hand erop rusten.
Een blondine vroeg of ze vragen mocht wat ik aan het doen was.
“Ik schiet wat foto’s, hoezo?”
“Nou het viel ons op dat u nogal vaak naar boven kijkt.”
“Ja, en?”
“Nou, dat vinden we raar.”
Ik fronste m’n wenkbrauwen. Veel zin om heel beleefd te zijn had ik niet, ik had namelijk een enorme kater en dan heb ik een behoorlijk kort lontje.
“Raar?? Ik schiet gewoon wat ik mooi vind.”
“Ja, maar wij vonden dat u erg vaak naar boven keek.”
“Dat is dan jullie probleem.”
“Oké,” zei ze en ze reden verder, weer stapvoets.
Terwijl ik m’n weg vervolgde schoot er van alles door me heen. Gaan ze me oppakken als ik doorschiet? Waarom gaf ik niet wat gevattere antwoorden? Kijk zelf es naar boven dan snap je toch wel dat ik daar foto’s van wil schieten, was een stuk beter geweest dan “Dat is dan jullie probleem”. En had het vliegtuigje dat kort geleden boven ons cirkelde er iets mee te maken? Zou ik nu een bekende worden van de AIVD, bijnaam Sammy?