Vanochtend maakte Nu.nl mij op irritante wijze attent op een aanslag in Canada. Ik legde de telefoon weer neer, maar kon de slaap niet meer vatten vanwege het bericht, dat ik toch maar ging lezen. Wie zou dat gedaan hebben? Een ooggetuige meldde dat een van de daders met een lokaal accent sprak en ‘Allah is groot” zou hebben geroepen, wat mij verwarde, want het vond plaats in een moskee.
Niet ver van dat bericht las ik dat Van der Laan overspoeld is met reacties na zijn brief waarin hij zijn eigen dood aankondigde. Lieve, goedbedoelde reacties welteverstaan. Ik zag voor me hoe hij op de Dam stond in een plaatselijke bui van brieven met hartjes en bedroefde smileys. Waarom weet ik niet precies, maar ik mag hem graag (mocht, schreef ik al bijna). Er zit iets goeds in zijn blik, iets warms, iets gewoons. Ik vond het bijzonder dat mensen überhaupt de moeite namen om zo iemand een hart onder de riem te steken middels een brief of tweet. Mijn hart sloeg er van over en een traan uit mijn linkeroog vloeide naar mijn rechter omdat ik op mijn zij lag.
Nadat ik mijn zoon naar school had gebracht, herinnerde ik me dat ik Andere Tijden Sport had opgenomen over Jannes van de Wal, wereldkampioen dammen in 1982. Een geniale pechvogel. Het was een mooie barmhartige uitzending van de man die uit arren moede zichzelf via de media exploiteerde. Gisteravond vroeg een vriend van mij nog hoe Jannes ook alweer aan zijn einde was gekomen. Ik kon het me niet meer herinneren, alleen dat hij jong was gestorven. Leukemie, zo bleek, werd hem noodlottig op zijn 39e. Ze lieten beelden zien van een straat in Groningen, waar hij zijn laatste uren in doorbracht. Dat beeld met die typische huisstijl, boogjes boven de ramen, met gele steentjes, en de pianomuziek, raakte mij diep in mijn Groningse hart. Weer kwam er vocht uit mijn ogen. Dit beloofde niet veel goeds voor de rest van de dag.
Ik keek daarna nog Lubach op Zondag terug en mijn gemoed krabbelde zich van ergernis wat omhoog dat ik als Groninger zo weinig aan de dubieuze praktijken van de NAM en de staat heb gedaan voor de schade van de aardbevingen. Wel de lusten, niet de lasten. De overheid als de vrekkige huisbaas die alleen maar de huur wil vangen en het onderhoud laat versloffen.
In plaats van het daar te bij laten, maakte ik de fout Facebook te openen. De eerste tien minuten gingen nog wel, maar opeens kwam er een bericht voorbij “In need for some pain? Watch this.” Ik was helemaal niet op zoek naar pijn, toch klikte ik op de video: een hele lieve man, leeftijd van Van der Laan, is ontredderd dat hij zijn broer niet kan zien omdat Trump de douaneregels plotseling heeft veranderd. Deze meneer trok voor de derde keer de tranen uit mijn ogen, helemaal uit Irak.
Als remedie tegen de tranen ga ik de hele middag Teletubbies kijken.
